پتانسیل استفاده از باكتری های احیاء كننده سولفات (SRB) در محل آلودگی به منظور زیست پالایی منابع آبی آلوده به فلزات سنگین

صنعت آبكاری با نداشتن شیوه های مناسب تصفیه و در نتیجه تخلیه پساب صنعتی خود به درون چاه های حفری باعث آلودگی منابع آبی زیر زمینی به فلزات سنگین می شود، با این حال حتی اگر از تصفیه مناسب پساب این واحدها قبل از تخلیه در محیط زیست اطمینان حاصل گردد، استخراج كنترل نشده فلزات سنگین از معادن باعث تولید پساب اسیدی زهكشی معادن در منابع زیر زمینی می شود. به علت دشواری و یا حتی نا ممكن بودن انتقال آب های آلوده به سطح ، انجام عمل تصفیه و دوباره برگرداندن آن به منبع، لزوم انجام زیست پالایی در محل (in situ) اهمیت ویژه ای پیدا كرده است. با الهام گرفتن از خودپالایی طبیعت اما با فراهم كردن شرایط بهینه در مقیاس آزمایشگاهی امكان تصفیه بیولوژیكی با استفاده از باكتری های احیاء كننده سولفات به منظور استفاده در طبیعت بررسی شد. در این تحقیق یك بیوراكتور بی هوازی 4 لیتری طراحی و ساخته شد. باكتری های احیاء كننده سولفات از لجن هاضم بی هوازی تصفیه خانه فاضلاب شهری تهران با محیط كشت حاوی سولفات و منبع كربنی اتانول جداسازی و فعال گردیدند. محلول خروجی این بیوراكتور كه به طور متوسط پس از سه روز حاوی S2- با غلظت 28/54 میلی گرم در لیتر بود قدرت حذف فلزات سنگین نیكل و روی را داشت. نتایج به دست آمده نشان داد كه این محلول توانایی تصفیه آب های آلوده به این دو فلز را با غلظت اولیه 50 میلی گرم در لیتر از هركدام به میزان 15/94 و 99/99 درصد به ترتیب مربوط به نیكل و روی داشت. در این روش علاوه بر تلقیح منابع آلوده زیر سطحی به محلول حاوی سولفید تصفیه كننده، خود باكتری های احیاء كننده سولفات نیز تثبیت می شوند كه این باكتری ها می توانند به عنوان تصفیه كننده دائمی جهت زیست پالایی طولانی مدت در محل آلودگی استفاده شوند.