فاكتورهای محدود كننده زیست پالایی خاك های آلوده‌

آلودگی‌های نفتی كه در نتیجه انتقال، توزیع، انبار و پالایش تركیبات نفتی به وجود می‌آیند باعث كاهش زمین‌های در دسترس برای كشاورزی می‌شود. نیاز به پاكسازی خاك منجر به توسعه روش‌های مختلف حذف آلاینده‌ها شده است. در میان انواع روش‌های در دسترس برای پاكسازی خاك‌های آلوده، زیست‌پالایی فرآیندی است كه علاوه بر هزینه كم و بهره‌وری مناسب، دوستدار محیطزیست نیز می‌باشد. این فرآیند با استفاده از میكروارگانیسم‌ها عمل تبدیل یا تجزیه آلاینده‌ها را صورت می‌دهد. بهینه سازی این فرآیند در جهت تسریع رشد میكروارگانیسم‌ها مستلزم شناخت فاكتورهای محدودكننده است. این فاكتورها در سه دسته عوامل محیطی، خواص ساختاری آلاینده‌ها و میكروارگانیسم‌ها طبقه بندی می‌شوند. بافت خاك، محتوی رطوبت، غلظت تركیبات مغذی و pH از جمله عوامل محیطی هستند. خواص آلاینده‌ها شامل فراریت، ساختار شیمیایی و غلظت و سمیت می‌گردد. همچنین، بررسی میكروارگانیسم‌های خاك از طریق بررسی تنوع میكروبی و جمعیت آنها انجام می‌گیرد. در این تحقیق به بررسی فاكتورهای محدودكننده زیست‌پالایی و راهكارهای تنظیم آنها پرداخته شده است. از جمله این راهكارها، اصلاح بافت خاك، تقویت جمعیت میكروبی و تأمین مواد مغذی رشد میكروارگانیسم‌ها می‌باشد. نتایج این بررسی مشخص نمود آلاینده ای كه به سختی تجزیه می‌گردد به عنوان عامل محدودكننده نرخ واكنش در بهینه‌سازی زیست پالایی خاك آلوده باید مد نظر قرار گیرد