ارتباط بين اضطراب حالتي رقابتي و سطح عملكرد ورزشكاران دختر رشته‌ي دو و ميداني شركت كننده در دهمين المپياد ورزشي دانشگاه‌هاي علوم پزشكي تابستان 1390

از عواملي كه آمادگي رواني ورزشكاران را كاهش مي‌دهد ميزان اضطراب رقابتي است كه ورزشكار قبل از آغاز رقابت به آن دچار شده و تأثير منفي بر عملكرد ورزشكار مي‌گذارد. هدف از اين پژوهش ارتباط بين اضطراب حالتي رقابتي و سطح عملكرد ورزشكاران دختر رشته‌ي دو و ميداني در دهمين المپياد ورزشي دانشگاه‌هاي علوم پزشكي بود. پژوهش حاضر توصيفي تحليلي است كه جامعه‌ي آماري اين پژوهش را دانشجويان دختر رشته‌ي دو و ميداني شركت كننده در دهمين المپياد در مرداد ماه 1390 تشكيل مي‌دهند. آزمودني‌هاي پژوهش شامل 131 نفر بود كه به ‌صورت تصادفي از ميان دانشجويان ورزشكار رشته‌ي دو‌و‌ميداني انتخاب شدند. براي تجزيه و تحليل نتايج، از نرم‌افزار SPSS و v.16 استفاده شد كه در آن از آزمون آناليز واريانس (ANOVA)، آزمون تعقيبي (LSD)، ضريب همبستگي پيرسون و نمودار پراكنش و تحليل رگرسيون خطي ساده در تجزيه و تحليل نتايج استفاده گرديد.نتايج اين پژوهش نشان مي‌دهد كه بيشترين ميانگين اضطراب رقابتي به مربوط به دوهاي سرعت با ميانگين 81/4 ±89/22 و كمترين آن مربوط به پرتاب ها با ميانگين73 /4 ± 13/17 مربوط است، و در كل ميانگين اضطراب رقابتي دانشجويان شركت كننده در دهمين المپياد در مسابقات دو و ميداني 36/5± 28/20 بوده است هم‌چنين نتايج ضزيب همبستگي پيرسون نشان داد كه بين سطح عملكرد و اضطراب رقابتي (P.V 0/05 وr=0/176 ) رابطه‌ي منفي معناداري وجود دارد. علاوه بر اين، نتايج رگرسيون خطي نشان داد كه ميزان اضطراب رقابتي پيش بيني كننده مناسبي براي عملكرد ورزشي است. (05/0 p ) و سابقه ورزشي نقشي نداشته است. بحث و نتيجه گيري: با توجه به نتايج پژوهش مبني بر وجود رابطه منفي بين سطح عملكرد و اضطراب رقابتي لازم است كه مربيان و مسئولين ضمن بررسي اضطراب رقابتي بين ورزشكاران نسبت به كاهش آن به منظور افزايش عملكرد آنها تدابيري انديشيده شود.