بررسي راهكارهاي توسعه و گسترش طرح هوشمند سازي مدارس با رويكرد مشاركت جويانه

يكي از مهمترين ويژگي‌هاي عصر حاضر شتاب فزاينده‌ي تحولات علمي، تكنولوژيكي، اجتماعي و ... در آن است. در چنين زماني كه تنها پديده با ثبات ، تغيير و بي ثباتي است، جوامع انساني و سازمانها براي بقا، پويايي و ايجاد تحولات سازنده در آينده ناگزير از دستيابي به گرايش‌هاي نوين مي‌باشند. از سوي ديگر تقريباً در همه‌ي جوامع از نهاد آموزش و پرورش انتظار مي‌رود كه ضمن باز آفريني در فرهنگ و انتقال از روش‌هاي ارزشمند پيشينيان به نسل آينده، سر منشأ تغييرات و نوآوري‌هاي اجتماعي باشد. اين مطلب بدان معني است كه دستگاه آموزش و پرورش بايد بتواند علاوه بر هماهنگ نمودن خود با تحولات جامعه امروزي سمت و سوي دگرگوني‌ها و تغييرات آينده را پيش‌بيني نموده و تغييرات را در جهت ايجاد تحولات مطلوب در آينده، هدايت نمايد. در همين راستا يكي از رويكردهايي كه مي‌تواند در جهت پاسخگويي به نياز فوق در نظام‌هاي آموزشي مفيد واقع گردد و امروزه در بسياري از كشورهاي توسعه يافته اجرا شده و يا در حال اجرا شدن است، گسترش استفاده از فناوري‌هاي اطلاعات و ارتباطات در نظام‌هاي آموزشي و به تبع آن تأسيس و توسعه مدارس هوشمند است. آموزش و پرورش ايران، در اين راستا اقدام‌هاي زيادي مانند ايجاد مدارس آزمايشي، حمايت از مدارس داوطلب و تهيه سند راهبردي توسعه‌ي مدارس هوشمند انجام داد، اما مدارس هوشمند به صورت فراگير شكل نگرفتند و با مشكلاتي روبه رو شدند. هدف از اين پژوهش بررسي راهكارهاي توسعه و گسترش هوشمند سازي مدارس با رويكردي مشاركت جويانه مي‌باشد كه با روش كتابخانه‌اي گردآوري و تدوين شده است. در پژوهش حاضر ابتدا پيش نيازهايي جهت اجراي مدارس هوشمند و همچنين موانع هوشمند سازي مدارس را بررسي و سپس راهكارهايي براي توسعه و گسترش اين گونه مدارس بيان مي‌كنيم كه مسئولين آموزشي، معلمين، والدين و دانش‌آموزان اگر با يكديگر مشاركت و همكاري داشته باشند به توسعه و گسترش هر چه بيشتر مدارس هوشمند كمك خواهند كرد.