نقش آموزش هاي حين كار در بهبود كيفيت آموزش هاي سازماني

امروزه در نتيجه افزايش درجه پيچيدگي ها و توسعه روزافزون تخصص ها، آموزش هاي سنتي به سبب هزينه بر، زمان بر و تجويزي بودن، كم كردن خلاقيت و تمركز غلط بر آموزش به‌جاي نتايج كسب‌وكار و توليد برنامه هاي پيش و پا افتاده، مورد انتقاد قرار گرفته اند و رشد صنعت آموزش، افزايش تعداد ارائه دهندگان و پيشرفت هاي سريع در فنّاوري موجب ايجاد شيوه هاي آموزشي در حال رشد شده است؛ آن گونه كه افزايش اثربخشي آموزش ها نيازمند كاربرد شيوه هاي نوين است و آموزش اثربخش آموزشي است كه شيوه هاي آموزش حين كار را با آموزش هاي خارج از محيط كار تركيب مي كند، چرا كه آموزش هاي حين كار همانند آموزش هاي خارج از محيط كاربسته به اهداف برنامه هاي آموزشي مي تواند در آموزش و بهسازي كاركنان نقش موثري داشته باشد. با اين وجود اهميت آموزش هاي حين كار در بهبود كيفيت آموزش هاي سازماني همواره موضوع بسياري از بحث ها بوده و انديشه ي تكميل كنندگي آن ها مسئله اي هميشگي براي بيشتر اشكال آموزش و بهسازي بوده است. از اين رو پژوهش حاضر با روش توصيفي – تحليلي به بررسي آموزش هاي حين كار و خارج از محيط كار، مزايا، محدوديت ها و چگونگي نقش تكامل گري آن ها مي پردازد.