آموزش تركيبي، راهبردي اثربخش در ارائه ي آموزش هاي سازماني

آموزش ضمن خدمت در سازمان ها منجر به دانش، توانايي و مهارت كاركنان براي اجراي مسئوليت هاي شغلي مي-شود، اما برگزاري اين دوره ها همواره با ضعف هايي از قبيل نظري بودن در اغلب دوره ها، استفاده ي اندك از روش ها و الگوهاي جديد آموزش و عدم تناسب روش هاي به كار گرفته شده با نياز هاي فراگيران مواجه بوده اند. ازجمله راه هاي ارتقاي كيفيت اين آموزش ها، استفاده از شيوه هاي آموزشي مناسب است. يكي از طرق طبقه بندي روش هاي آموزشي، طبقه‌بندي بر اساس محلي است كه آموزش انجام مي شود. بر اين اساس آموزش ها به سه دسته ي آموزش هاي حين كار ، خارج از محيط كار و الكترونيكي تقسيم مي شوند. با توجه به مزيت هاي هر روش، مدرسان جهت افزايش يادگيري فراگيران و حفظ و تسهيل انتقال آموزش، آن ها را باهم تركيب مي كنند با اين اعتقاد كه تركيب روش هاي آموزشي بهترين رويكرد براي افزايش يادگيري فراگيران و تسهيل انتقال آموزش خواهد بود. با توجه به محاسن رويكرد آموزش تركيبي از يك‌سو و عدم انجام پژوهش در اين زمينه در بخش آموزش هاي ضمن خدمت سازمان ها از سوي ديگر، پژوهش حاضر در صدد است با استفاده از روش توصيفي-تحليلي به واكاوي هركدام از شيوه هاي آموزشي بپردازد.