رابطه بين پيوندهاي والديني با گرايش به رفتارهاي پرخطر در دانش آموزان پسر دوره ي متوسطه شهر اهواز

گرايش به رفتارهاي پرخطر از جمله آسيب هاي دوره نوجواني مي باشد كه متاثر از عوامل مختلفي مي باشد، يكي از اين عوامل پيوندهاي والديني است. پژوهش حاضر با هدف بررسي رابطه بين پيوندهاي والديني با گرايش به رفتارهاي پرخطر در دانش آموزان پسر دوره ي متوسطه شهر اهواز انجام شد. پژوهش حاضر از نوع همبستگي بود. جامعه ي آماري اين پژوهش را كليه دانش آموزان پسر دوره متوسطه شهر اهواز بودند. به منظور انجام پژوهش 288 نفر از دانش اموزان به روش نمونه گيري تصادفي خوشه اي چند مرحله اي انتخاب شدند. براي سنجش متغيرهاي مورد مطالعه از پرسشنامه پيوند هاي والديني و پرسشنامه گرايش به رفتارهاي پرخطر استفاده شد. به منظور تخليل داده ها از نرم افزار SPSS استفاده شد. نتايج نشان داد كه بين پيوندهاي والديني و رفتارهاي پرخطر با ميزان همبستگي (449/ 0- =r) در سطح معناداري (01 /0 P) رابطه منفي و معنادار وجود دارد. به عبارت ديگر هر چه پيوند والديني بيشتر گزارش شده باشد ميزان گرايش به رفتارهاي پرخطر در نوجوانان كمتر است. بر اين اساس اينگونه مي توان نتيجه گرفت كه پيوندهاي والديني و ارتباط قوي بين نوجوانان و والدين از جمله عوامل بازداري كننده از رفتارهاي پرخطر در جوانان مي باشد.