بازنگري و استاندارد سازي در برنامه ريزي آموزش عالي مبتني برآمايش سرزمين

هدف پژوهش حاضر بازنگري در برنامه ريزي آموزشي عالي با توجه به آمايش سرزمين است. پژوهش حاضر از نوع توصيفي و جامعه آماري آن كليه اعضاي هيأت‌علمي دانشگاه‌پيام نور مي باشند كه به روش نمونه گيري تصادفي ساده انتخاب شدند ابزار مورد استفاده پرسشنامه محقق ساخته بود. نتايج پرسشنامه از طريق ميانگين مورد بررسي قرار گرفت و نشان داد كه در بين مولفه هاي شاخص هاي دهگانه، مولفه هاي فرهنگ سازي و سوق دادن گروه هاي آموزشي در جهت اجراي رويكرد آموزش پاسخگو (46 /3)، توسعه رشته ها آموزشي در دانشكده هاي مختلف در راستاي گسترش عدالت آموزشي(66/ 3)، فراهم آوردن زمينه هاي شركت اساتيد در دوره هاي تخصصي متناسب با دانش نوين( 77/ 3 )، ارتقاء استانداردهاي بين المللي آموزش در دانشكده هاي تحت پوشش دانشگاه (70 /3)، تشكيل كميته هاي اخلاق حرفه اي در دانشكده ها و تعيين شرح وظايف آنها (86 /3)، تقويت زيرساخت ها و سايت دانشگاه در جهت توسعه سامانه يادگيري الكترونيكي دانشگاه (83/ 3)، ارزيابي نياز به نيروهاي جديد و تدوين برنامه جامع نگهداشت و دانش افزايي اعضاي هيات علمي(47/ 3)، كمك و همكاري متقابل با ساير دانشگاه ها در زمينه هاي مختلف آموزشي و اجرايي (64/ 3)، شناسايي ظرفيت هاي موجود دانشگاه و نيازهاي آموزشي ملي و منطقه اي در جهت خلق ثروت دانش بنيان(69 /3)، مولفه فراهم آوردن مقدمات اجراي پژوهش هاي مرتبط در زمينه آموزش پژوهي(35 /3) داراي بيشترين ميانگين هستند. در بين مولفه هاي برنامه ريزي آموزش عالي با توجه به آمايش سرزمين مولفه تشكيل كميته هاي اخلاق حرفه اي در دانشكده ها و تعيين شرح وظايف آنها در رتبه اول قرار دارد.