سياست اجتماعي در ايران، شكاف دولت – ملت

سياست‌هاي اجتماعي با تامين رفاه و تحقق عدالت اجتماعي، نقش «ملات اجتماعي» را داشته و يكي از ابزارهاي پيوند ميان دولت و ملت است. سياست اجتماعي در طيف گسترده‌اي از رژيم‌هاي سياسي از اقتدارگرا گرفته تا دموكراتيك تجربه شده است و تنها محدود به دولت‌هاي رفاه نيست. با توجه به اين پيش فرض كه ناكارآمدي نظام سياسي در انجام وظايف حاكميتي براي تامين نيازهاي مردم، مشروعيت سياسي را با چالش روبرو مي‌سازد، پرسش مقاله اين است كه سياست اجتماعي در ايران ظرفيت پيشران دولت – ملت سازي را دارد؟ با استفاده از روش كيفي و تحليل تطبيقي داده‌هاي ثانويه بر مساله‌مندي سياست اجتماعي در ايران هم در گفتمان نظري و هم كاربردي اشاره مي‌شود. در يك تحليل نظري نشان داده مي‌شود، در شرايطي كه دولت وظيفه تامين خدمات اجتماعي و رفاهي براي تحقق شهروندي اجتماعي را دارد، با وجود يك سياست اجتماعي كه «رهاشده»، «روزمره» و دچار «عدم‌توازن» است، كارايي نظام سياسي در وظايف حكمراني‌اش مخدوش شده و به طور بالقوه چالشي براي مشروعيت نظام سياسي خواهد بود. وضعيتي كه با كاهش تامين خدمات اجتماعي، به تعميق شكاف ميان دولت و ملت منجر شده و بر فرايند دولت – ملت‌سازي در ايران تاثير خواهد گذاشت.