رابطه دولت و ملت در سياستگذاري هاي زيست محيطي (بعد از انقلاب اسلامي ايران تاكنون)

امروزه سياست هاي مقابله اي با مخاطرات زيست محيطي در رأس برنامه دولت ها است. جمهوري اسلامي ايران نيز در قالب برنامه هاي خرد و كلان توسعه اي به مسئله محيط زيست پرداخته است. هر يك از اين برنامه ها در گذر زمان، رويكردهاي مختلفي به نقش ملت در مشاركت هاي زيست محيطي دارند. تحليل برنامه ريزي هاي توسعه، سبب فهم تفاوت و تحول رويكردها در رابطه با نقش ملت در سياستگذاري هاي زيست محيطي در دولت هاي مختلف را فراهم مي كند. اين پژوهش با استفاده از رويكرد تحليل محتواي استقرايي تلاش دارد تا با كنكاش در اسناد و برنامه هاي توسعه به فهم اهميت جايگاه ملت در برنامه هاي توسعه اي دولت ها در زمينه محيط زيست، بپردازد و راهكارهايي براي بهبود رابطه ارائه دهد. پرسش تحقيق حاضر عبارتند از اينكه ملت در سياست هاي زيست محيطي در برنامه توسعه دولت ها چه جايگاهي دارد؟ بعد از انقلاب چه تغييراتي در رويكرد مشاركت زيست محيطي ملت غالب بوده است؟ نتايج تحليل برنامه هاي زيست محيطي توسعه در اين تحقيق نشان از اين داشت كه با وجود سير بهبود از لحاظ پايداري در مباحث زيست محيطي، اما در رابطه با چرايي برآيند ضعيف زيست محيطي اين برنامه ها در عمل، سه علت اصلي (سياست زدايي از مسائل زيست محيطي در برابر عدم كفايت تضمين كنندگي دولت، بي مسئوليتي سازمان يافته در برابر عدم وجود مانيتورينگ متقابل، انحصارطلبي در تعاريف در برابر عدم گشودگي فرايند تصميم گيري) مي تواند وجود داشته باشد. واژگان كليدي: محيط زيست، برنامه هاي توسعه، دولت، ملت، تحليل محتواي استقرائي