معضله پديده حاجب در رابطه مردم و نخبگان سياسي در ايران

جامعه در يك تقسيم بندي به دو طبقه سياسي حاكمان و حكومت كنندگان و طبقه غير سياسي حكومت شوندگان تقسيم مي شوند. روابط اين دو همواره يكي از پرسش هاي پايدار و هميشگي فلسفه سياسي و علوم سياسي بوده است. روابط موجود بين مردم و حاكمان موضوع جامعه شناسي سياسي و روابط مطلوب آنان موضوع فلسفه سياسي بوده است. حتي درمقاطعي از تاريخ كه حاكمان اخلاقي به قدرت رسيده اند و كوشيده اندكه اين رابطه را بسامان كنند؛ دركشاكش محذورات عيني واقعيت هاي تلخ بناچار واقعيت هاي خشن خود را برهنجارهاي اخلاقي غالب نموده است وبه سرعت ماه عسل رابطه موقت مناسب حاكمان و مردم به پايان رسيده است. روابط بهينه حاكمان با مردم موجب كسب آگاهي هاي شناختي از وضعيت مردم و كاستي هاي آنان يا رضايت آنان(بينشي) و موجب درك احساس و عواطف؛ دعا يا نفرين آنان و درد و رنج و شادي آنان مي شود(گرايشي). اين دو پيش نياز موجب مي شود تا سياستمداران در رفتار سياسي معطوف به رعيت(يعني كساني كه مراعات حال آنان از سوي حكومت لازم است) رفتار معقول و مناسبي از خود بروز دهند. اين نوشتار مي كوشد تا روابط مردم و حاكمان را درتاريخ ايران و اسلام بررسي و با آسيب شناسي، راه كارهاي مناسب ارائه دهد. روش جمع آوري اطلاعات، كتابخانه اي و روش تجزيه و تحليل، تحليل محتواي كيفي و تفسيري است.