چكمه سياه بر دستان سبز نگاهي به رابطه گفتمان هاي توسعه و دانش بومي زيست محيطي روستاييان

دانش بومي بيانگر كنش و واكنش انسان با طبيعت است و آيينه تمام نمايي از ويژگيهاي اقليمي و خصوصيات طبيعت گياهي و جانوري يك منطقه است كه از آن مهمتر، روابط متقابل آنها با هم و با انسان را ارائه مي دهد. مصلحين روستايي و آنانكه در برنامه هاي توسعه دخيلند با اين اعتقاد كه تنها دانش نوين يا رسمي مي تواند به رفع مشكلات جامعه روستايي و بوميان بپردازد، با آنان برخورد مي كنند و در عمل به دليل بها ندادن به آموخته ها و تجربيات مردم محلي با عدم پذيرش و يا عدم موفقيت روبرو مي شوند. جوامع در حال توسعه كه اغلب به پيروي از سياستهاي توسعه جهاني مشغولند، به دليل عدم انطباق با نيازها و دانش مردم بومي خود در اكثر موارد ضمن از بين بردن دانش بومي منطقه با شكست طرح ها و برنامه هاي خود مواجه مي شوند و با بسياري مشكلات اجتماعي و اقتصادي و فرهنگي و زيست محيطي دست و پنجه نرم مي كنند. در اين مقاله ضمن بررسي گفتمانهاي توسعه و پساتوسعه و نحوه برخورد آن با دانش بومي به زمينه هاي شكل گيري توسعه آمرانه و و حذف دانش بومي روستاييان مي پردازيم. واژگان كليدي: توسعه، پساتوسعه، دانش بومي، نوسازي، محيط زيست