جايگاه اخلاق در احكام عملي و تاثير آن بر وحدت و همبستگي اسلامي

يكي از مباحثي كه همواره مورد اهتمام متفكران و محققان اسلامي قرار گرفته و در مطالعات نوين اسلامي اهميت و ضرورت بيشتري پيدا كرده، وحدت و تقريب مذاهب اسلامي و ميزان تاثير اين مقوله بر سرنوشت مادي و معنوي امت اسلامي است. «وحدت» و مفاهيم نزديك به آن از قبيل اخوّت و برادري، احترام متقابل، تعاون و همكاري، صله رحم، مبارزه با خودخواهي، اعتدال، حسن ظن، تحمل و مدارا، وفاي به عهد و غيره از جمله مهم ترين فضايل اخلاقي شمرده مي شوند كه در تحقق انسجام و همبستگي اسلامي نقش اساسي ايفا مي كنند. در مقابل، «تفرقه» و مفاهيم مرتبط با آن همچون نزاع، اختلاف، تعصب، افراط و تفريط، حسادت، ظلم، اهانت، تبعيض، تهمت، كينه توزي و غيره مهم ترين رذايل اخلاقي هستند كه شكل گيري و كيان امت واحده را با تهديدات و چالش هاي اساسي مواجه مي سازند. در اين نوشتار، تلاش بر آن است تا ضمن بيان كلياتي پيرامون اخلاق اسلامي، نقش و جايگاه اخلاق در فقه اسلامي به عنوان راهكاري در جهت تحقق وحدت و تقريب نظري و عملي در جامعه اسلامي مورد بررسي و تجزيه و تحليل قرار گيرد.