مدرسه زدايي از جامعه، افق فلسفي تعليم وتربيت

اين متن با انگيزه ي مقايسه ي گرايش هاي فكري فردگرايانه، با آنچه كه در ميدان عمل بر نظام آموزشي ايران، حكم فرماست نگارش يافته است؛ روش كار، به اين صورت است كه ابتدا به آراي دانشمنداني مثل ايوان ايليچ و برتراند راسل در مورد تربيت پرداخته وسپس با روش هاي عملي حاضر در نظام آموزشي ايران مقايسه شد. در ضمن كار از روش مشاهده و پژوهش موردي استفاده شده وگزارش هاي شخصي از محيط آموزشي ارائه شده است .حاصل كار دست يافتن به فضايي مدرسه زده است، كه در جهت كاهش انگيزه يادگيرندگان گام بر مي دارد. تلاش هاي تربيت دانش آموز و معلم براي رسيدن به يك جامعه مصرف زده صورت مي گيرد. اما به دليل گسترش گرايشات فرد گرايانه تلاش هاي آتي داراي رويكردي مدرسه زدايانه خواهد بود. براي رسيدن به نظامي فردگرايانه در حيطه آموزش و پرورش مدرسه زدايي، امري ضروري است. هر معلم در حيطه ي عمل خود، داراي يك آرمان و مجموعه اي از تعهدات براي دستيابي به اين آرمان است. مهم ترين آرمان براي هر فرد معلم ، رساندن جامعه بشري به انسان گرايي است و تعهدات لازم براي دستيابي به اين مهم از بعد كرامت انساني به دست مي آيد.پس تعهدات لازم شامل حقوق و وظايف مربوط به هر فرد انسان در تعامل با جامعه است.