رابطه رشد مسير شغلي با چشم انداز زمان در دانشجويان

يكي از دل مشغولي هاي اساسي دانشجويان فكر كردن درمورد شغل آينده¬شان است كه با بالا رفتن سن زيادتر مي¬شود و زماني به طور كامل رفع خواهند شد كه فرد به طور كامل و واقع¬بينانه شغلي را برگزيند. با توجه به آمار بالاي فارغ التحصيلان بيكار در جامعه ايران اين مساله توجه پژوهشگران را به خود جلب كرده است و به فكر واداشته تا عوامل تاثير گذار در رشد شغلي را بررسي كنند. از اين رو پژوهش حاضر به منظور بررسي رابطه رشد مسير شغلي با نگرش كارآفرينانه در دانشجويان انجام شده است. اين پژوهش از نوع توصيفي – همبستگي مي¬باشد و جامعه آماري شامل همه دانشجويان كارشناسي دانشگاه محقق اردبيلي در سال 1396 مي¬باشد كه از ميان آنان 150 دانشجو به عنوان نمونه با روش نمونه گيري خوشه اي انتخاب شدند. داده ها با استفاده از پرسشنامه رشد مسير شغلي كريد و پاتون، پرسشنامه چشم انداز زمان زيمباردو و با روش آمار توصيفي و آمار استنباطي (همبستگي پيرسون) تحليل شد. يافته¬هاي به دست آمده بيانگر آن است كه بين رشد مسير شغلي و چشم انداز زمان رابطه¬ي معناداري وجود دارد؛ بنابراين مي¬توان نتيجه گرفت كه تقويت ديدگاه چشم انداز آينده نگر در دانشجويان به رشد مسير شغلي آنان منجر مي شود.