اثر بخشي درمان شناختي- رفتاري بر انعطاف پذيري معلولين جسمي- حركتي

هدف پژوهش حاضر تعيين اثر بخشي درمان شناختي- رفتاري بر انعطاف پذيري معلولين جسمي- حركتي مي¬باشد. روش اين پژوهش از نوع آزمايشي است كه با طرح (پيش¬آزمون- پس¬آزمون) اجرا شد. جامعه آماري پژوهش را معلولين جسمي- حركتي شهر اردبيل در سال 1396 تشكيل مي دهند. 30 نفر به روش نمونه گيري در دسترس و بر اساس ملاك هاي شمول از جامعه آماري انتخاب و در دو گروه آزمايش و كنترل به صورت تصادفي گمارده شدند. و پرسشنامه انعطاف پذيري شناختي دنيس و وندروال اجرا گرديد. به عنوان پيش آزمون و پس آزمون بر روي هر دو گروه كنترل و آزمايش اجرا شد. گروه آزمايش در معرض 8 جلسه مداخله 60 دقيقه اي گروه درماني شناختي-رفتاري قرار گرفت. گروه كنترل مداخله¬اي دريافت نكرد. نتايج تجزيه ¬و¬ تحليل كواريانس مانكوا نشان داد كه درمان شناختي- رفتاري بر بهبود انعطاف پذيري معلولين جسمي- حركتي تاثير داشته است. با توجه به ميزان موفقيت مطالعه حاضر، مي توان از روشهاي روان درماني به ويژه درمان شناختي-رفتاري در كنار ساير خدمات ارائه شده براي معلولين استفاده كرد.