اثربخشي زوج‌ درماني تصويري ارتباطي بر همدلي و باورهاي ارتباطي زوجين

هدف: هدف پژوهش حاضر بررسي اثربخشي زوج‌ درماني تصويري ارتباطي بر همدلي و باورهاي ارتباطي زوجين بود. روش: روش پژوهش نيمه آزمايشي و از نوع طرح پيش آزمون ـ پس آزمون با گروه كنترل بود. جامعه آماري شامل كليه زوجين مراجعه كننده به مراكز مشاوره شهر اصفهان در شش ماهه دوم سال 1395 مي باشد كه از ميان آنها 40 نفر (20 زوج ) به روش نمونه گيري در دسترس انتخاب شدند و به طور تصادفي در دو گروه كنترل (10 زوج) و آزمايش (10 زوج) جاگماري شدند. گروه آزمايش در 9 جلسه زوج‌ درماني تصويري ارتباطي شركت كردند و گروه كنترل مداخله اي دريافت نكرد. جهت گردآوري اطلاعات از پرسشنامه باورهاي ارتباطي (RBS)و پرسشنامه همدلي عاطفي استفاده شد. براي تجزيه و تحليل داده ها از تحليل كوواريانس استفاده شد. يافته‌ها: نتايج نشان داد كه بين زوجين هر يك از گروه¬هاي آزمايش با گروه كنترل در ميزان باورهاي ارتباطي (توقع ذهن خواني و باور به مخرب بودن مخالفت) تفاوت معناداري وجود دارد (0.05 (P . همچنين نتايج نشان داد كه بين زوجين هر يك از گروه¬هاي آزمايش با گروه كنترل در ميزان همدلي تفاوت معناداري وجود دارد (0.05 (P . نتيجه گيري: يافته هاي پژوهش بيانگر آن است كه زوج‌ درماني تصويري ارتباطي با افزايش همدلي و كاهش باورهاي ارتباطي ناكارآمد به بهبود روابط زناشويي مي انجامد.