راهكارهاي بهينه سازي فضاهاي باز دانشگاهي (نمونه موردي طراحي محوطه ي دانشكده هنر، معماري و شهرسازي دانشگاه بجنورد)

هرچند امروزه اهميت طراحي محوطه و فضاي باز بر كسي پوشيده نيست، با اين وجود به دليل مسائل اقتصادي و نيز در پارهاي موارد اقتضائات مديريتي، طراحي محوطه به امري تشريفاتي و تنها جهت ساماندهي نهايي يك مجموعه و بدون پرداختن اصولي و برخوردار از تفكر طراحي، تبديل ميگردد. در اين ميان طراحي منظر و فضاي سبز يك محيط دانشگاهي نيز كه ميتواند كاركردي سه گانه: آموزشي-تفريحي-هويتي ايفا كند، در اكثر موارد به وادي فراموش سپرده شده و بي بهره از اصول ميباشد. علاوه بر اين در برخي محيطهاي دانشگاهي به دليل شكلگيري چند فازه و داراي زمان بندي ساختمان سازي اين مساله بيش از پيش بروز و ظهور مييابد. دانشگاه بجنورد با گذر قريب به هشت سال از زمان بهره برداري از محيط باز مطلوبي در كل مجموعه برخوردار نيست. اين مقاله به دنبال مطالعاتي در اين خصوص و نيز ارائه طرح محوطه سازي دانشكده هنر دانشگاه بجنورد شاكله اصلي خود را باز يافته است و تلاش در جهت ارائه راهكارهاي كلي در طراحي فضاهاي باز دانشگاهي به ويژه در محيطهاي آموزشي هنر دارد. روش تحقيق فوق از نوع تحليلي توصيفي بوده و ضمن شناسايي اصول اصلي طراحي محوطه سعي در تحليل آنها و ارائه اصوص مدون در طراحي محوطه دانشكده هنر دانشگاه بجنورد مي نمايد.