تاثير شاخص هاي پايداري در طرح هاي جامع و برنامه هاي توسعه اي فضاهاي دانشگاهي

با توسعه جمعيت دانشجويي در سال هاي اخير، توسعه كالبدي دانشگاه ها و مراكز آموزشي، شتاب بيشتري گرفته است و اين مهم نشان دهنده ضرورت امر توجه به طرح هاي جامع و برنامه‌هاي توسعه‌اي فضاهاي دانشگاهي است. با توجه به چالش‌هاي جهاني يكي از مفاهيم مورد توجه در جهان، مفهوم پايداري است. پياده سازي رويكرد پايداري در دانشگاه ها با توجه به نقش مهم دانشگاه‌ها در آموزش نسل آينده حائز اهميت است. دانشگاه پايدار، نهادي است كه درصدد تحقق ارزش هاي اقتصادي، اجتماعي و زيست محيطي براي نسل هاي كنوني و آتي است. بنابراين در راستاي دستيابي به اهداف دانشگاه پايدار، ضرورت تبيين اصول مشخص در برنامه ريزي طرح جامع و برنامه‌هاي توسعه‌اي از اقدامات اين مهم برشمرده مي شود. به منظور شناخت وجوه مختلف دانشگاه پايدار، ادبيات موضوع در خصوص مدل هاي دانشگاه پايدار مورد تحليل قرار گرفت. همچنين براي رسيدن به راهكارهاي پايداري در طرح جامع و طرح توسعه دانشگاه ها، مطالعات تطبيقي صورت گرفت. يافته‌ها نشان مي‌دهد دانشگاه پايدار داراي شش نظام مديريتي، مالي، زيست محيطي، آموزشي، پژوهشي و مشاركتي است. همچنين ابعاد پايداري طرح جامع شامل مديريت منابع، مديريت پسماند، حمل و نقل، ساختمان هاي سبز، محوطه و فضاي سبز، استفاده كنندگان و نگهداري وضع موجود است. راهكارهاي عملي هر شاخص به دست آمد. سپس دو نمونه موردي طرح توسعه و طرح جامع دانشگاه هاي ايران با توجه به شاخص هاي استخراج شده مورد بررسي قرار گرفت. يافته‌ها حاكي از بي توجهي به اين شاخص‌ها در طرح‌هاي موجود است كه اين امر ضرورت تغيير در بخشنامه‌ها و استانداردها را نشان مي‌دهد.