بررسي شاخص هاي رفتاري و محيطي در طراحي بخش چند پايه/بدون پايه فضاهاي آموزشي

حضور كلاسهاي چند پايه در فضاي آموزشي آمريكاي دهه 1830 و همچنين مكتب خانه هاي كشور ما در دوره قاجار و پهلوي اول، عمدتا متاثر از شرايط جامعه و محدوديتهاي اقتصادي و مديريتي بود، در حاليكه ظهور مجدد چنين فضاهايي از دهه 1990 ميلادي، نسل نوپايي از فضاهاي آموزشي متاثر از عصر حاضر را نشان ميدهد. امروزه با جهاني شدن پديده ها به موجب زيرساختهاي ارتباطي و افزايش تعاملات جهاني، شاهد ادغام حوزه هاي بومي و جهاني با هم و افزايش پيوند مجازي ميان افراد و گروهها در سراسر جهان هستيم تا حدي كه مرز ميان پديدهها به عرصهاي براي تعاملات بدل گشته است. به موازات اين امر و با نفوذ جريانهاي جهاني به حوزه هاي آموزشي و با عنايت به اينكه تعامل در رويكردهاي جديد آموزشي موجب هم افزائي و ارتقاء يادگيري فراگيران ميشود، نياز به محيطي كه رفتارهاي تعاملي در آن به شكل مثبت بروز كند، اهميت ويژه اي يافته و ضرورت بازخواني فضاهاي فعال آموزشي را مورد تاكيد قرار ميدهد. از اين منظر ميتوان گفت كه شكل گيري بخشهاي چندپايه (Multieage) ، بدون پايه (Nongraded) و تركيبي (Mixed/Poly) در محيط هاي نوين آموزشي، در واقع بازنمائي فيزيكي ادراكات و ذهنيات فراگيران در پي تعاملات وسيع مجازي در شبكه هاي جهاني و بومي است. از اين رو در اين تحقيق، در راستاي افزايش هرچه بيشتر تعاملات حضوري با بازخواني فضاهاي آموزشي، ابتدا ويژگيهاي رفتاري در فضاهاي چند/بدون پايه تعاملي بررسي ميشود و سپس شاخصهاي محيطي اين چنين فضاهايي تحت عنوان بخش چند/بدون پايه در يك مركز آموزشي مطرح ميگردد. حاصل پژوهش حاضر، ارائه شاخصهاي رفتاري و محيطي در جهت دسترسي به رهنمودهاي طراحي معماري بخش چند/بدون پايه در يك مركز آموزشي همچون دانشگاه مي باشد.