مقايسه محتواي برنامه دهي دانشگاهي در دانشگاه هاي خارجي و داخلي) نمونه موردي: دانشگاه تگزاس استين و دانشگاه تهران(

برنامه دهي در معماري به عنوان يك ضرورت در امر توسعه نمود پيدا كرده است، اما به صورت آكادميك اين مقوله در پروسه طراحي و ساخت از اواخر دهه 1960 ميلادي مطرح شد. امروزه در ايران نيز استفاده از برنامه دهي در توسعه سازمانهاي دولتي و خصوصي به صورت جدي احساس ميشود و فضاهاي دانشگاهي نيز از آن مستثني نيستند، اما در ايران برنامه دهي داراي پيشينه ي طولاني نيست و به اندازه كافي تجربه نشده و يا به نتيجه نرسيده است.اين مقاله با مقايسه تحليلي برنامه جامع توسعه يك دانشگاه توسعه يافته خارجي دانشگاه تگزاس آستين و دانشگاه تهران به عنوان نمونه داخلي به - - چگونگي برخورد آنها با مقوله برنامه دهي و برنامه جامع و تفاوتهاي آنها در اين حوزه ميپردازد. برنامه هاي جامع هر يك از دانشگاه ها با ساختار برنامه دهي ارائه شده است. اين دو دانشگاه با چهار معيار: عامل مهم تاثير گذار بر برنامه جامع، پيشينه تاريخي برنامه جامع دانشگاه، استقلال در برنامهريزي و سياستهاي عملي و همچنين ميزان پيوستگي برنامه توسعه و طرح جامع توسعه بررسي ميشوند. اطلاعات مقايسه از برنامه جامع ارائه شده از طرف هريك از دانشگاه ها جمع آوري شده است. كه در نتيجه ي آن دانشگاه تهران بدون داشتن پيشينه برنامه جامع مدون، تا حد بسيار زيادي تابع سياستهاي كلان كشوري است و استقلال كافي در عمليكردن آرمان هايش ندارد. از همين رو شاهد برنامه راهبردي منفصل از ايدههاي طراحي هستيم. اين در حالي است كه دانشگاه تگزاس با داشتن سابقه صد ساله در مقوله برنامه جامع به حد مطلوبي عملياتي شدن بر اساس برنامه جامع را تجربه كرده است. بنابراين بودن سه ويژگي مشخص بودن ، دست يافتني بودن و عملياتي بودن در مراحل برنامه دهي ميتواند راهكاري مناسب براي جلوگيري از عملياتي نشدن طراحهاي جامع دانشگاهي باشد.