استفاده از تجربيات معماري بومي در طراحي معماري فضاهاي دانشگاهي

در كشور ما طي اعصار متمادي ساختمانها در هماهنگي با اقليم و شرايط محيط خودساخته ميشدند، اما با ورود معماري مدرن به ايران تمام آنچه محيط زندگي ما را در كنار باد، آفتاب و باران به فضايي مطلوب براي زندگي تبديل ميكرد، به فراموشي سپرده شد و انسان هرچه بيشتر به ماشينآلات و سيستمهاي مكانيكي براي تأمين آسايش محيط، وابسته شد). ساره بني راد، 1394 ( در اين ميان فضاهاي آموزشي و دانشگاهي بهعنوان يكي از مهمترين بخشهاي توسعه كشور، سالانه هزينههاي فراواني بابت مصرف انرژي در جهت بهبود شرايط آسايش محيطي پرداخت ميكند. علاوه بر اين به دليل اهميتي كه فضاهاي آموزشي و دانشگاهي در رشد و تعليم استعدادهاي جامعه دارند، توجه به بحث تنظيم شرايط محيطي در اين مراكز از اهميت بالايي برخوردار است. منطقه سيستان از گذشتههاي دور داراي پتانسيلهاي و تجربيات فراواني در بهرهوري از انرژيهاي محيطي)چون نور خورشيد و باد( براي تنظيم و بهبود شرايط ميباشد. اين تحقيق به روش توصيفي_تحليلي، مبتني بر منابع اسنادي، كتابخانهاي و بررسيهاي ميداني است و در نظر دارد تا با توجه به اقليم و با استفاده از تجربيات معماري بومي و سنتي منطقه، احكامي مناسب براي بازطراحي ساختمانهاي دانشگاه زابل بهطور عام و دانشكده هنر و معماري بهطور خاص، بهمنظور بهرهوري از انرژيهاي موجود و همسو شدن با محيط و اقليم به دست آورد.