بررسي عوامل تاثيرگذار بر تنوع عملكردي و ميزان تاثيرپذيري آن بر فضاهاي عمومي در محله‌هاي مسكوني

مسكن عنصري چند­معياري است كه برآورنده نيازها و خواست­هاي گوناگون است. اولين نياز، نياز به سكونت است، ولي علاوه بر اين، مسكن متشكل از فضايي اجتماعي و ارتباطات ميان ساكنان است كه آن­ها را به سمت آرزوها و خواسته­هايي از خدمات سكونتي سوق مي­دهد. زيستن به ظاهر مفهوم ساده­اي به نظر مي­رسد. اما در حقيقت مفهومي وراي ترك كردن خانه و بازگشتن به آن است. به دنبال رخداد انقلاب صنعتي و چيرگي تفكر مدرنيسم بر عرصه شهرها، سياست­هاي منطقه­بندي و تفكيك اراضي، به از بين­رفتن پويايي و حيات شهرها دامن زد كه پيامدهاي آن طبقاتي شدن مردم شهرها و از بين رفتن تنوع و گوناگوني فعاليت­ها، سرزندگي و پويايي در شهرهاست. از ديگر تبعات چنين رويكردي، سكون و خوابگاهي شدن محلات مسكوني است. حال با شناسايي عوامل موثر در ميزان تنوع عملكردي سكونتي ساكنان مي­تواند در جهت تحليل وضع موجود سكونت، تصميمات آتي به منظور ارتقاي كيفي محدوده­هاي سكونتي افراد و جلوگيري از تكرار نواقص در ساير مكان­ها موثر واقع گردد و وقوع رفتارهاي درخور آداب زندگي جمعي و سنت سكونت ساكنين را تشويق نمايد. در پژوهش حاضر از رويكرد كيفي در تحليل داده­ها بهره­گرفته است. در نهايت اين داده ها به شاخص‌هايي رسيده شد كه ارائه راهكارهايي متناسب با آن­ها در طراحي مي­گردد. راهكارهايي كه شناسايي اين عوامل را مي‌تواند گامي موثر در ميزان تنوع عملكردي فضاهاي سكونتي ساكنان داشته باشد و گامي موثر در جهت تحليل وضع موجود سكونت، تصميمات آتي به منظور ارتقاي كيفي محدوده‌هاي سكونتي افراد و جلوگيري از تكرار نواقص در ساير مكان­ها موثر واقع گردد و وقوع رفتارهاي درخور آداب زندگي جمعي و سنت سكونت ساكنين را تشويق نمايد.