بررسي اثر اندركنش خاك-سازه در ضريب شكل پذيري راكتورهاي گنبدي شكل بر اساس آيين نامه ASCE/SEI 43-03

ارزيابي آسيب پذيري لرزه اي، براي محفظه­ي نگهدارنده­ي انرژي هسته اي در مناطق لرزه­ خيز بسيار مهم است، زيرا خطر وقوع حركات زمين لرزه فراتر از فرض طراحي را نمي توان انكار كرد. محفظه­ي نگهدارنده­ي انرژي هسته اي كه با توجه به آيين نامه هاي قديمي طراحي و ساخته شده اند، به دليل جزئيات ناكافي آيين نامه هاي آن زمان، بخصوص در مناطق لرزه­خيز در معرض آسيب جدي قرار گرفته است. اندركنش خاك-سازه براي سازه هاي سنگين و سخت با پي هاي عميق و يا سازه هايي كه سيستم باربر آنها باعث سختي پي شده، بسيار مهم است. نيروگاه هاي هسته اي ساخته شده بر روي خاك از جمله سازه هايي هستند كه اندركنش خاك-سازه در آنها اهميت دارد. اثرات اندركنش خاك-سازه مهم است و معمولاً نمي توان از آن چشم پوشي كرد. در آناليز و طراحي سازه ها معمولاً اينگونه فرض مي شود كه خاك زير پي صلب بوده و امكان جدايي پي از خاك وجود ندارد؛ اين در حالي است كه خاك سختي محدودي داشته و پي فقط براساس گرانش بر روي خاك قرار گرفته است. حال اگر لنگر واژگوني از لنگر مقاوم ناشي از بارهاي ثقلي فراتر رود منجربه بلند شدن پي مي شود. صلب نبودن خاك و بلند شدن پي موارد مهمي هستند كه مي تواند تاثير بسزايي در آناليز و طراحي سازه هاي مختلف داشته باشند. نتايج حاصله بيانگر آن است كه اندركنش خاك-سازه در حالت كلي باعث كاهش برش پايه، افزايش پريود نوساني سازه، افزايش شكل پذيري سيستم و كاهش ضريب اضافه مقاومت سيستم مي شود. نتيجه مهم­تر اينكه اختلاف شديد پاسخ سازه با و بدون درنظر گرفتن اثرات اندركنش خاك-سازه نشانگر آن است كه روند فعلي طراحي سازه ها (مبتني بر ضوابط آيين نامه ها) داراي حلقه مفقودهايي مي باشد. اين حلقه كنترل سختي فونداسيون در قياس با سختي سازه متكي به آن مي باشد. عدم وجود اين كنترل باعث مي شود رفتار سازه با رفتار مفروض براي آن كاملاً متفاوت باشد. هدف ما در اين پژوهش بررسي اثرات اندركنش خاك-سازه در محفظه­ي نگه دارنده­ي راكتور گنبدي شكل براساس آخرين و جامع ترين آيين نامه موجود (ASCE) است.