عوامل موثر بر نوآوري در صنايع هوايي ( مطالعه موردي : صنايع هوايي ايران )

پژوهش حاضر به دنبال اين بوده تا عوامل موثر بر نوآوري در صنايع هوايي را بررسي نموده و اهميت آنها را مشخص نمايد. به اين منظور ابتدا مدل ها و مباني نوآوري مورد كنكاش قرار گرفته است. سپس ابعاد موفقيت نوآوري در عرصه اقتصادي و تامين نيازهاي موجود و خلق فرصت هاي جديد تبيين شده و در ادامه ، عوامل موثر بر نوآوري در سه محور شناسايي و بررسي شده اند. اين سه محور عبارتند از : فردي ، سازماني ، و محيطي. عوامل موثر بر نوآوري بدست آمده از ادبيات پژوهش در تعامل با صاحبنظران علمي صنعت هوايي تكميل گرديده و پس از تهيه پرسشنامه ، نسبت به جمع آوري داده ها اقدام شده است. تحليل داده هاي اين پژوهش با استفاده از مدل يابي معادلات ساختاري انجام شده است. تكنيك مناسب براي مدل سازي در اين پژوهش ، روش حداقل مربعات جزئي (پي.ال.اس) (Partial Least Squares) مي باشد. همچنين به منظور مشخص شدن اهميت و ميزان اثرگذاري هريك از شاخص هاي مربوط به عوامل فردي ، سازماني و محيطي رتبه بندي عوامل موثر بر نوآوري با استفاده از آزمون فريدمن مشخص گرديده است. نتايج بدست آمده مويد اين نكته است كه به منظور افزايش كمي و كيفي نوآوري ها در صنعت هوايي ، بايد عوامل متعددي در كنارهم و براساس اهميت آنها مورد توجه قرار گيرند و تنها توجه به چند عامل نظير اختصاص بودجه و تدوين برنامه هاي كلي ، به تنهايي نميتواند در رشد نوآوري ها و عملياتي شدن آنها موثر باشد.