امكان‌سنجي سامانه مديريت بحران با استفاده از روش تلفيق GIS و واقعيت تكميل‌يافته

سيستم‌هاي ارتباطي، اطلاعاتي يكي از مهم‌ترين منابع پيشبرد يك شبكه همكاري‌هاي مشترك سازمان است به‌گونه‌اي كه ارتباط بين مؤسسات و شركت‌هاي مهم توليد كننده تكنولوژي با يكديگر در زمينه تحقيق و توسعه و توليد به‌صورت برخط مي‌باشد كه در انعكاس ساير منابع نقش مهمي ايفا مي‌كند. سيستم اطلاعاتي و ارتباطي مديريتي از سيستم‌هاي مبني بر كامپيوتر است كه در تبادل اطلاعات مورد نياز جهت تصميم‌گيري در اختيار كاربران قرار مي‌دهد. لذا سيستم‌هاي اطلاعاتي مي‌بايست آنچنان توسعه يابد كه بتواند به‌طور مؤثر براي نظارت پيشرفت كاري تحليل و پيش‌بيني روند تكنولوژي‌هاي نوين، ارزيابي كاربرد آنان و بالاخره تهيه راه‌كارهاي مناسب براي تغذيه گروه‌هاي تصميم گيرنده بكار مي‌رود. علاوه بر پشتيباني از تصميم سازي، هماهنگي و كنترل بخش‌هاي مختلف سازمان، يك سيستم اطلاعاتي مي‌تواند به مديران و كاركنان در تحليل مشكلات، تجسم بهتر و تصوير كردن موضوعات پيچيده و همچنين در توليد محصولات جديد كمك كند. با توجه به افزايش روزافزون بحران‌هاي طبيعي، اجتماعي، سياسي و اقتصادي كه ناشي از مسائل جوي و زيست‌محيطي يا چالش‌هاي سياسي دولت‌ها و بحران‌هاي مالي جهاني مي‌باشد و از سوي ديگر افزايش روزافزون امكانات و سرمايه‌هاي انساني مي‌طلبد. به اين ترتيب در صورتي به حادثه‌اي بحران اطلاق مي‌شود كه سازگاري با آن با توجه به منابع موجود فراتر از توان جامعه باشد. از ديدگاه منبع مزبور، وقوع بلايا ناشي از اثرات منفي مخاطراتي (Hazards) است كه به خوبي مديريت نشده‌اند (2009)ISRD ، مديريت بحران داراي چهار ركن اصلي شامل كاهش خسارت‌ها، آمادگي، واكنش و بازسازي و عادي‌سازي است. مديريت بحران براي مواجهه با موقعيت‌هاي غافلگير كننده و غيرمنتظره پيش از هر چيزي نيازمند تجربه، آمادگي، مهارت، مديريت بحران، سرعت عمل، مي‌باشد كه كمك فراواني در جهت پيشبرد حوادث در جهت حركت سازماني براي گذر از بحران بنمايند. با توسعه يافتن فناوري اطلاعات و ارتباطات كه رويكردهاي جديدي را در بحث مديريت بحران باز كرده است و تأثير شگرفي را در حوزه مديريت گذاشته است در اين مقاله سعي شده است با توجه به مطالعات قبلي، روش‌هاي جديد اثربخش براي دست‌اندركاران مديريت بحران كشور مطرح نمايد.