بررسي رويكردهاي اسكان موقت پس از سوانح طبيعي در پاكستان

در سال‌هاي اخير كشور پاكستان در معرض سوانح طبيعي (سيل و زلزله) و انسان‌ساز متعدد و پياپي قرارگرفته است و هر بار موضوع تأمين سرپناه و مسكن براي جمعيت آسيب‌ديده با چالش‌هاي بسياري همراه بوده و مسئولان را بر آن داشته تا رويكردهاي مختلفي را اتخاذ كنند. همين امر بر اهميت سياست‌هاي تأمين سرپناه اضطراري و موقت تأكيد مي‌نمايد. اين مقاله از نوع مطالعه كتابخانه‌اي بوده و روش گردآوري اطلاعات، شامل بررسي منابع مكتوب، جستجو در پايگاه‌هاي اينترنتي و بهره‌گيري از كتب، مقالات و گزارش‌ها است. در ادامه به بررسي رويكردهاي اسكان موقت پس از سانحه در پاكستان خواهيم پرداخت و سه مطالعه موردي سيل 2010 سندايي، سيل 2012 يعقوب‌آباد و زلزله 2005 كشمير بررسي مي‌گردد. طبق نتايج اين تحقيق پس از وقوع سه سانحه مهم اخير در پاكستان، رويكردهاي متفاوتي جهت تأمين سرپناه و اسكان موقت توسط مسئولان اتخاذ گرديد. به‌طوري‌كه پس از سيل 2010 در سندايي چادر ، بسته سرپناه و بسته سقف‌سازي توزيع و سپس سياست تك اتاق مطرح شد. پس از وقوع سيل 2012 يعقوب‌آباد دو ايده خانه‌سازي با هسته چوبي و خانه‌هاي مقاوم در برابر سيل ارائه گرديد. ايده‌هاي مطرح شده پس از زلزله 2005 كشمير نيز موسوم به ايده‌هاي غير چادري شامل متكي به سرپناه ، ايوان متكي به سرپناه و سرپناه قابي بودند. در مجموع كليه ايده‌هاي مطرح شده طي فرآيندي تكاملي مرحله‌به‌مرحله ارتقا يافته و با به‌كارگيري تكنيك‌هاي بومي و نيروي كار محلي، در نهايت به مسكن كم‌هزينه و قابل گسترش (در آينده) دست يافته‌اند. از طرفي به دليل تكرار متوالي سوانح و مشكلاتي كه به دنبال عدم مالكيت زمين، اقشار كم‌درآمد جامعه را تهديد مي‌نمود، تمايل به ساخت مسكن با سازه سبك با قابليت برپايي و جمع‌آوري سريع به‌وجودآمد. تلفيق تكنيك‌هاي جديد ساخت‌وساز با مصالح سبك و بومي پاسخ مناسبي براي اين مسئله فراهم نمود.