شماره ركورد كنفرانس :
3706
عنوان مقاله :
رويكرد تاب‌آور و پايدار در مديريت بحران سيل با استفاده از تصميم‌گيري چند معياره جبراني
پديدآورندگان :
كيائي علي akiaei@aut.ac.ir دانشجوي دكتراي دانشگاه صنعتي اميركبير , طاهرشمسي احمد tshamsi@aut.ac.ir دانشيار دانشكده مهندسي عمران و محيط‌زيست دانشگاه صنعتي اميركبير , بهنام بهروز b.behnam@aut.ac.ir دانشكده دانشكده مهندسي عمران و محيط‌زيست دانشگاه صنعتي اميركبير
كليدواژه :
مديريت بحران سيل , پايداري , تاب‌آوري , MCDM , مدل جبراني
عنوان كنفرانس :
چهارمين كنفرانس ملي جامع مديريت بحران و HSE
چكيده فارسي :
در دهه‌هاي اخير انتخاب نوع اقدامات مديريت بحران سيل تبديل به يك چالش ميان برنامه‌ريزان حوضه آبريز شده است، چون تنها استفاده از معيار حجم سيل براي تعيين راه‌حل انتخابي كفايت نمي‌كند؛ بنابراين فراتر از مشخصات رواناب و طغيان، نياز به تعريف مجموعه‌اي از معيارهاي جامع وجود دارد كه به كمك آن‌ها ارزيابي پايداري طرح‌هاي كاهش اثرات سيل امكان‌پذير خواهد بود. لذا به‌منظور بررسي اثرات كاهشي استراتژي‌هاي مديريت پيش از بحران سيل، از يك مدل تصميم‌گيري چند معياره (MCDM) جبراني، DEFINITE، همراه با معيارهاي تاب‌آوري در توسعه پايدار (SDC) استفاده‌شده است. در اين تحقيق با توجه به شرايط محيط‌زيستي، اجتماعي و اقتصادي منطقه، مجموعه‌اي از گزينه‌هاي سازه‌اي و غير سازه‌اي براي مديريت پيش از بحران در بازه‌اي از رودخانه دوغ واقع در حوضه مادرسو در شمال شرقي ايران در نظر گرفته‌شده است و به‌منظور بررسي اثر عدم قطعيت در رتبه‌بندي گزينه‌ها آناليز حساسيت انجام‌شده است. نتايج حاصل از اين مطالعه نشان داد كه با اين شيوه مي‌توان بررسي اثرات استراتژي‌هاي مختلف را با تاب‌آوري و پايداري بيشتر در سطح حوضه آبريز انجام داد. همچنين نتايج نشان مي‌دهد كه مدل جبراني MCDM براي تركيب معيارهاي مختلف فني، اقتصادي، اجتماعي و محيط‌زيستي جهت رتبه‌بندي اين استراتژي‌ها مناسب است. اين مدل قابليت آن را دارد كه بر اساس تغيير در ارجحيت هر يك از معيارهاي فوق، بتوان استراتژي‌هاي مديريتي را رتبه‌بندي نمود و بهترين گزينه را انتخاب كرد.
