تاب‌آوري در سوانح و بلاياي طبيعي

مفهوم تاب‌آوري به‌طور برجسته‌اي نشانگر روند كلي ارائه توان حمايتي و كمك‌هاي لازم بوده و در مكان‌هايي مورد استفاده واقع مي‌گردد كه چارچوبي از مباحث تغييرات آب و هوايي، حفاظت اجتماعي، توسعه پايدار، توسعه اقتصاد كلان و پاسخگويي‌هاي انسان دوستانه به بحران‌ها و شرايط اضطراري وجود دارد. وسعت كاربرد اين مفهوم به‌عنوان يك مشاركت مثبت و بالقوه (به خودي خود) با اين هدف كه به‌عنوان يك مفهوم سازماني به كل رشته‌هاي علمي تعميم يابد، مورد ملاحظه قرار گرفته است. در اين زمينه تاب‌آوري ممكن است به فروپاشي مرزها در بين رشته‌هاي علمي منجر گردد. در اين راستا برنامه‌ريزي تاب‌آوري جوامع در سوانح طبيعي رويكرد طراحي شده‌اي را براي كليه جوامع مدنظر قرار مي‌دهد. فرآيند ياد شده در سوانح طبيعي در بردارنده رهنمودهايي براي كاربران به‌منظور كمك به فعاليت آن‌ها در جهت برداشت گام‌هاي مناسب در اين زمينه مي‌باشد. هدف از اين مقاله تدارك ديدن برخي مفاهيم آشكار براي اطلاع‌رساني هرچه عملي‌تر پژوهش‌هاي متمركز بر تاب‌آوري، اقدامات انسان دوستانه و معيشتي در وقوع مجدد بحران‌ها و شرايط ادامه‌دار آن‌هاست؛ بنابراين مقاله حاضر ارائه گر ترسيمي منطقي از انجام تمركز بر وقوع سوانح طبيعي و تاب‌آوري جوامع در برابر اينگونه سوانح مي‌باشد. اين مهم با توصيفي از مفاهيم كليدي مرتبط با تاب‌آوري نظير ريسك، آسيب‌پذيري و ظرفيت تطبيق آغاز گرديده و در ادامه با بكار گيري اصول مربوطه به ضرورت انجام برنامه‌ريزي‌هاي لازم به‌منظور هرچه تاب‌آورتر ساختن جوامع در هنگام وقوع سوانح و بلاياي طبيعي مي‌پردازد.