اثر بخشي شناخت درماني و آموزش راهبردهاي مطالعه و يادگيري بر خودكارآمدي

هدف از انجام پژوهش حاضر بررسي اثر بخشي شناخت درماني وآموزش راهبردهاي مطالعه و يادگيري برخود كار آمدي دانش آموزان پسر دوره دوم متوسطه نظري درسال 95-94است، روش پژوهش اهداف وفرضيه هاي تحقيق از نوع نيمه آزمايشي با طرح پيش آزمون-پس آزمون و گروه كنترل مي باشد كه درآن اثرات متغيرهاي (مستقل شناخت درماني و راهبردهاي مطالعه و يادگيري) برمتغير وابسته خودكارآمدي مورد بررسي قرار گرفته است .جامعه آماري اين پژوهش شامل كليه دانش آموزان پسر متوسطه نظري. تعداد دانش آموزان پسرمتوسطه نظري576 نفر مي باشد. روش نمونه گيري خوشه ايي چند مرحله ايي استفاده شد .سپس به صورت تصادفي يكي از مدارس انتخاب شد. به منظور بررسي خودكارآمدي دانش آموزان، از آزمون خودكارآمدي جينگ و مورگان (1999) استفاده شد. .پس از به كار بستن شرايط آزمايشي ( شناخت درماني و راهبردهاي مطالعه و يادگيري ) با استفاده ازپس آزمون، مجددا خودكارآمدي مورد ارزيابي قرار گرفت. روايي پرسش نامه خودكارآمدي دانش اموز جينگ و مورگان (1999)، پايايي اين پرسشنامه با آزمون آلفاي كرونباخ با استفاده از نرم افزار بالاي spss20 بدست آمده است. يافته هاي پژوهش ها در مورد خودكارآمدي، بيانگر آن است كه به كار گيري روش هاي آموزشي در كنار جريان آموزش رسمي مي تواند، موجبات پيشرفت در خودكارآمدي را براي دانش آموزان فراهم آورد. نتايج پژوهش حاضر نيز اثر بخشي هر يك از روشهاي آموزشي شناخت درماني و راهبردهاي مطالعه و يادگيري را تاييد مي كند. با بكار گيري روش هاي ذكر شده زمينه هاي مساعد را براي افزايش خودكارآمدي دانش آموزان را فراهم آورد.