بررسي آموزش خودشناسي در دانش آموزان ايراني بر اساس سند تحول بنيادين

يكي از گام‌هاي نخستين در راه اصلاح نفس و تهذيب اخلاق و پرورش ملكات والاي انساني، خودشناسي است. خودشناسي به اين معني است كه انسان مقام واقعي خويش را درك كند، تكليف آموزش خودشناسي در سند تحول بنيادين آموزش و پرورش موضوعي است كه در اين مقاله به‌صورت كاربردي بررسي شده است و راهكارهاي اجرايي كردن آن بررسي گرديد. راه‌هاي خودشناسي شامل مطالعه، شناخت گذشتگان، تفكر و شناخت سرمايه‌هاي وجودي است وظيفه مديران آموزش و پرورش اين است كه با مهياكردن برنامه‌هاي آموزشي مانند نمايش، خواندن كتاب، قصه‌گويي و استفاده از تمثيل درك مفاهيم خودشناسي را براي كودك آسان كنند و تكليف والدين شناساندن اين توانمندي‌ها به كودك و ياري نمودن او در درك و پذيرش توانمندي‌هايش است. طوري كه دانش‌آموز نياز به‌ كتاب‌ غيردرسي‌ و مطالعه‌ پيگير را با تمام‌ وجود احساس‌ كند. روش‌ تدريسي‌ كه‌ دانش‌آموزان‌ را به‌ كتابخانه‌ و جستجو در جهان‌ پيرامونشان‌ هدايت‌ كند از بهترين‌ روش‌هاي‌ تدريس‌ است‌. دانش آموزان بايد متفكر، خلاق، نقاد و داراي بينش علمي باشند كسي به خاطر عقيده يا نظري مورد ملامت قرار نمي‌گيرد پرسش و پاسخ گروهي، استفاده از رايانه و نمايش فيلم، استفاده از تصاوير و نقشه‌ها، خواندن مطالبي جذاب براي افزايش آگاهي، بازديد از اماكن تاريخي، رهاوردهاي گردش علمي، روش نمايشي روش‌هاي كاربردي هستند كه مي‌توان از آن‌ها بهره گرفت. مفروض گرفتن اصل وجود خدا، استفاده از دلايل روشن و قابل فهم، روش‌هايي براي تأكيد بر معرفي خدا از راه صفات، ايجاد ارتباط با خدا و حفظ آن كه آثاري چون تقويت، رشد و ارتقاي ايمان در پي دارد بهره‌گيري از حس سؤال در تعليم و تربيت جااندازي كمال‌گرايي بهنجار، در ذهن كودكان از نتايج كاربردي پژوهش حاضر است.