پدافند غيرعامل و نگرشي بر تاب آوري جوامع شهري در مواجهه با بحران ها و مخاطرات محيطي

در طول تاريخ، حوادث و رخدادهاي محيطي بيشماري زندگي شهري را مختل كرده اند. تغيير شديد آب و هوا، زلزله، و خطرآفريني ساخت و سازهاي انساني به طور فزاينده اي رونق شهرها را دستخوش تهديد مي كنند. ليكن مقابله با اين مخاطرات محيطي نيازمند برنامه ريزي مدون و از پيش تعيين شده با هدف كاهش آسيب پذيري و سنجش ميزان تاب آوري و انعطاف جوامع شهري در مواجه با مخاطرات مي باشد. در اين بين پدافند غيرعامل با رويكردي آينده نگرانه درصدد انعطاف پذير نمودن جوامع شهري مي باشد. تاب آوري و كاهش خطرپذيري بلايا بايد بخشي از طراحي شهري و استراتژي هاي دستيابي به توسعه پايدار باشد. ليكن تدوين و ارائه يك برنامه ريزي استراتژيك ضرورتي اجتناب ناپذير خواهد بود. فرايند برنامه ريزي استراتژيك به مراجع محلي امكان مي دهد تا اولويت هاي كليدي كاهش خطرپذيري بلايا را شناسايي كرده ، بر روي آنها تمركز كنند و ببينند چه منابعي (انساني،اقتصادي، تكنولوژيك و طبيعي) به طور محلي در دسترس مي باشد. شهر در طي فرايند برنامه ريزي مي تواند نقاط قوت و ضعف خود را ارزيابي كرده و هر گونه فاكتور خارجي كه بايد براي حصول نتايج واقعي و عملي مورد رسيدگي قرار گيرد را مد نظر قرار دهد . در اين بين سنجش ميزان تاب آوري شهري با توجه به مولفه ها و ابعاد اقتصادي - اجتماعي، نهادي، زيست محيطي و... در مواجهه با نوع مخاطرات تشخيص داده شده و قبل از وقوع مخاطرات ميزان تاب آوري جوامع شهري سنجيده مي شود