نقش معماري پايدار در بهسازي بافت فرسوده شهري(نمونه موردي: شهر بجنورد)

معماري كهن ايران حاصل تجربيات پيشينيانمان است كه ساليان بسياري را براي هم خواني معماري و شهرسازي متناسب با اقليم خاص منطقه، فرهنگ و مذهب اين سرزمين صرف كرده و به صورت بناها و بافت هاي تاريخي به دست ما سپرده اند. با وجود اينكه بحث معماري پايدار مبحثي جديد و مربوط به چهل سال پيش است ولي رعايت اين اصول معماري و ساخت بناها با توجه به اصول معماري پايدار كمتر مورد توجه قرار گرفته است. كشف و استفاده از ارزش هاي فراموش شده گذشته در بناهاي امروزي كمك فراواني در پايدار سازي معماري كنوني مي كند. در پژوهش حاضر نيز با بررسي منابع مربوط به بافت فرسوده و همچنين پايداري شهري به خصوص معماري پايدار، ميزان پايداري بافت فرسوده ي شهر بجنورد كه در بافت تاريخي آن قرار گرفته است با استفاده از روش SWOT مورد بررسي و تحليل قرار گرفت و در نهايت مي توان گفت ميزان پايداري در اين شهر بسيار ضعيف مي باشد و نقش معماري متناسب با اصول پايداري بسيار پررنگ مي باشد و با ادامه روال كنوني به دليل مركزيت داشتن اين بافت در شهر اثرات ناخوشايندي را بر بافت كل شهر مترتب مي شود. در نهايت براي بهتر شدن وضعيت بافت فرسوده ي پيشنهاداتي ارائه شده است.