بازشناسي چگونگي تجلي حضور اسب در معماري تحت تاثيرادب، هنر و فرهنگ ايراني

اسب كه نمادي از نجابت و زيبايي است، يكي از پرنقش ترين حيوانات اهلي در دنياي فرهنگ و هنر و معماري ايراني به شمار مي آيد. اسب در فرهنگ ايراني جايگاهي ويژه دارد به حدي كه در ادبيات باستاني ايران، هيچ حيواني چون اسب، به شكوه و زيبايي توصيف نشده است. هدف اين پژوهش باز شناسي دلايل شاخص بودن اسب در فرهنگ و هنر و ادبيات معماري ايراني و تاثيري آن در معماري بناهاي تاريخي مي باشد. روش تحقيق در اين پژوهش توصيفي تحليلي مي باشد و اطلاعات مورد نياز پژوهش از طريق مطالعات كتابخانه اي حاصل شده است. نتايج تحقيق مبين آن است كه اسب در هنر و فرهنگ و ادبيات ايران باستان نقش چشم گير و قابل توجهي داشته و به لحاظ عملكردي زندگي افراد به وجود اسب وابسته بوده. با توجه به اينكه حضور اسبان در فضاها داراي جنبههاي مختلف تشريفاتي، امنيتي، مخابره پيام ها، شكار و ورزش، انتقال بار و مسافر هريك كيفيتها و ملزومات فضايي مخصوص به خود را داشته، مهم ترين فضاهايي كه به طور خاص و با اين اهداف طراحي شده و مورد بهره برداري عموم قرار گرفته اند چاپارخانه و اصطبل بوده و همچنين دليل به حضور اسبان به عنوان مركب سفر در كاروانسراها نيز فضايي جداگانه به آنها اختصاص يافته است. ويژگي هاي معمارانه و جزئيات فراخور تحسين اجرايي و كيفيت هاي ممتازي در خلق فضا، سازماندهي عملكردها و تناسبات در اغلب آنها ديده مي شود.