بررسي گوي و چوگان در اشعار شعراي سبك هندي، مطالعه موردي؛ اشعار صائب تبريزي، بيدل دهلوي و محتشم كاشاني

هدف از اين مطالعه بررسي گوي و چوگان در اشعار شعراي سبك هندي از لحاظ فراواني تكرار و نوع كاربرد آن است. اين ورزش در طول صدها سال و با گذشت زمان شكل گرفته و قانونمند شده است. چوگان در همه عرصه هاي هنري، ادبي و فرهنگي اين سرزمين حضور داشته است. اين پژوهش از حيث هدف، كاربردي و با توجه به روش، تحليلي- توصيفي است. با استفاده از ديوان صائب، بيدل و محتشم به بررسي بسامد و نوع كاربرد واژه هاي موردنظر پرداخته شده است. نتايج نشان مي دهد؛ صائب با تكرار 268 مرتبه واژه گوي و چوگان بيشترين تكرار و بيدل با تكرار 28 مرتبه كمترين تكرار را داشته اند. همچنين تكرار 365 مرتبه اين واژه ها در اشعار سه شاعر برجسته سبك هندي خود نشان دهنده رونق اين بازي در اين دوره است. از سوي ديگر رونق بازي چوگان در اين دوران موجب شده است كه به يكي از موضوعات پركاربرد در اشعار تبديل شود. شكوفايي بازي در اين دوران اغلب موجد اين تصور است كه به چند و چون بازي هم اشاره شده است اما عليرغم كاربرد زياد اين واژهها هيچ كجا به قواعد بازي نپرداختهاند و شاعران تنها براي بيان مفاهيم مورد نظر خود در ديگر حوزه ها از آن سود جستهاند.