بررسي درجه پوسيدگي و تعداد خشكه دار در طبقات ارتفاعي مختلف در توده هاي جنگلي كمتر دست خورده و تحت بهره برداري (مطالعه موردي: جنگل هاي بانه)

در منطقه بانه نوعي دانش بومي جنگلداري شكل گرفته، تا جامعه محلي را در سطح خانوار قادر سازد كه با بهره برداري مستمر از منابع جنگلي، بقاي خويش را استمرار بخشد. در اين تحقيق، سه توده كمتر دست خورده درسه منطقه مختلف از جنگل هاي شهرستان بانه انتخاب ودرمجاورت هر توده كمتر دست خورده يك توده تحت بهره برداري هاي سنتي رايج درمنطقه انتخاب گرديد. توده‌هاي انتخاب شده در هر منطقه از نظر شرايط فيزيوگرافي مشابه بودند. در توده‌هاي انتخاب شده تعداد 30 قطعه نمونه مستطيلي شكل به مساحت 600 متر مربع (30×20 متر) پياده گرديد. در داخل قطعات نمونه مشخصات كمي و كيفي خشكه دارها بررسي و ثبت گرديد. نتايج بررسي توده هاي كمتر دست خورده و تحت بهره برداري در مناطق مورد مطالعه بيانگر عدم وجود خشكه دار (افتاده و سرپا) در توده هاي تحت بهره برداري است. امادر توده هاي كمتر دست خورده خشكه دار با فراواني زياد مشاهده گرديد. علت اصلي نبود خشكه دار در توده هاي تحت بهره برداري، انجام گلازني و برداشت درختان ( قبل از خشك شدن طبيعي) توسط بهره برداران محلي مي باشد. با توجه به فراواني بالاي درختان زنده متعلق به طبقات ارتفاعي 2 تا 4 متر، درصد بالاي از خشكه دار ها ( 47% ) به همين طبقات تعلق دارند. نتايج نشان مي دهدكه در توده كمتر دست خورده شوي و يعقوب آباد بيشترين تعداد خشكه دار (به ترتيب 33% و 43%) متعلق به كلاس پوسيدگي 2 است كه هنوز بيشتر از 50 درصد پوست بر روي آن باقي مانده است و در توده بويين نيز بيشترين تعداد (46%) در كلاس پوسيدگي 1 قرار داشت.