تاثير شهرسازي مدرن بر شهرهاي ايران

شهرنشيني از مشخصه هاي بارز قرن بيستم محسوب مي گردد كه همواره تحت تاثير نگرش هاي فلسفي و با ارائه طرح و برنامه هاي خاص در مقاطع زماني مختلف به دنبال ايجاد رفاه و آسايش براي شهروندان و كاهش معضلات فراروي جوامع است. جنبش مدرنيسم متعاقب انقلاب صنعتي و بر پايه خرد و قدرت تكنولوژي شكل گرفت و شهر نيز به عنوان نماد تمدن مدرن تحولات بزرگي را از آن پذيرفت، در همين راستا برنامه ريزي شهري با تكيه بر قدرت تكنولوژي به سمت شهرسازي ماشيني روي آورد اما شهر حاصله از تمدن مدرن در بستر حدود يك قرن دچار مشكلاتي گرديد. با ظهور انديشه هاي نوگرا و تجدد طلب در يكصد و پنجاه سال اخير، اين تحولات در قالب تقليدهاي سطحي و نابجا منجر به تبديل شهر ايراني به وارد كننده سبك معماري و شهرسازي از اروپا مي گردد. اين امر كه در ابتداي امر متاثر از سفر شاهان قاجار به فرنگ بود، با اصلاحات ناشي از مشروطه رنگ و بوي ديگري يافت و متعاقبا تحت تاثير انديشه-هاي دانشجويان از فرنگ بازگشته، در دهه هاي بعدي تشديد شد و نهايتا منجر به پديداري شهرهايي شد كه در زمينه معماري و شهرسازي، نه توان مقايسه و مقابله با نمونه هاي غربي را داشتند و نه قادر به مقايسه با پيشينه تاريخي خود بودند.در اين تحقيق در ابتدا به بيان مسئله,پيشينه تحقيق,روش تحقيق پرداخته شده است.سپس مفاهيم، ديدگاه ها و مباني نظري مورد بحث و بررسي قرار گرفته است و در انتها نتيجه گيري تحقيق آورده شده است.اين تحقيق كه با تكيه بر اسناد مكتوب انجام گرفت نشان مي دهد كه حركت مدرن معماري و شهرسازي كه از دهه اول قرن بيستم شروع و در دهه 1960 به اوج خود رسيد، تاثيرات شگرفي برفضاي باز شهري باقي گذاشته است به نوعي كه شكل، اندازه، عملكرد و محل قرارگيري آنها بستر شهر را به كلي دگرگوني ساخت.