بررسي ساختار معماري و تاريخي لحدهاي (آرامگاه هاي خانوادگي)گورستان تاريخي خضر خرم آباد

از ميان ميراث بشري، آثار و بقاياي تدفين براي مطالعات باستان شناسي ومعماري از اهميت ويژه اي برخوردار است. چرا كه شيوه تدفين و آداب و رسوم آن مستقيما برخواسته از فكر، انديشه و باورهاي آدمي است. بنابراين شيوه تدفين در شناخت فرهنگ هاي غير مادي بسيار موثر است. در اين ميان مردمان لر نيز از اين قاعده مستثنا نيستند و براي شناخت بخشي از فرهنگ معنوي آنها بايد به سراغ شيوه دفن مردگان آنها رفت. براي دستيابي به اين مهم، بررسي لحدهاي گورستان تاريخي خضر در بزرگترين شهر لرنشين ايران يعني خرم آباد خالي از لطف نيست. زيرا گورستان خضر از كهن ترين و بزرگترين قبرستان هاي لرستان فيلي و شهر خرم آباد است. لحدها با ساختار ويژه معماري خود يك نوع شيوه تدفين خاص و كهن را نشان مي دهند كه از ابتكارات مردمان اين سامان به شمار مي آيد. نوع تدفين در لحدها به صورت گروهي و خانوادگي بوده و پس از هر بار تدفين، در آن را با مصالح ساختماني مي بستند تا زماني كه فرد ديگري از آن خانواده فوت مي گشت، دوباره در لحد را باز مي كردند و تدفين بعدي نيز صورت مي گرفت. آنچه در اين پژوهش مورد سوال است، بومي بودن يا نبودن اين نوع تدفين مردگان مي باشد. با توجه به پيدا شدن لحدهاي مشابه در شهر دزفول كه يكي ديگر از شهرهاي لرنشين است و در حوضه فرهنگي لرستان واقع شده احتمال مي رود اين آداب و رسوم بومي مردمان لر بوده باشد.