تعيين آستانه‌هاي عوامل مؤثر بر گسترش حجمي آبكندها با استفاده از تكنيك‌هاي داده‌كاوي

فرسايش آبكندي با توجه به تخريب شديد اراضي در مناطق خشك و نيمه‌خشك، يك مشكل بزرگ در مديريت منابع طبيعي و حفاظت خاك محسوب مي‌شود(Akgün and Türk,2011:1516; Chaplot, 2013:2 ). فرسايش آبكندي به عنوان يك جريان پيچيده‌ي ژئومورفولوژي و تغيير دهنده منظر زمين و تخريب كننده محيط زيست مي‌باشد كه ارائه‌ي مدل فراگير و جهاني با توجه به جنبه‌هاي مختلف آن دشوار به نظر مي‌رسد (رستمي‌زاد و همكاران، 1394: 47). براي مبارزه با فرسايش آبكندي مي‌بايست مكانيزم رشد و گسترش ابعاد آبكندها به ويژه رشد طولي آن‌ها شناخته شود (Vanmaercke,2016: 340). آستانه در تحقيقات مربوط به ژئومورفولوژي و اكوسيستم‌هاي طبيعي داراي اهميت بسياري است كه توسط بسياري از دانشمندان و نيز بسياري از متون تخصصي در بيست ساله اخير بحث و بررسي شده است (زارع و همكاران،1393: 324). پاتون و شام براي اولين بار مفهوم آستانه را در ايجاد آبكند به كار بردند (پاتون و شام، 1975). در ساده‌ترين تعريف، آستانه عبارت از نقطه‌اي است كه پس از آن رفتار سيستم تغيير مي‌كند (Phillips, 2006). با توجه به اهميت فرسايش آبكندي و چگونگي ايجاد و گسترش و كنترل آن نياز به مطالعات بيشتر و جامع‌تري در اين رابطه احساس مي‌گردد. يكي از سئوالات اساسي در زمينه فرسايش آبكندي، پيدا كردن حد آستانه بحراني در زمينه گسترش آبكندها در اقاليم مختلف بر حسب هيدروليك جريان، باران، پستي و بلندي، خاك و كاربري اراضي است (Poesen et al., 2003). شناخت عوامل مؤثر بر رشد آبكندها، مديران اراضي و متخصصان را قادر مي‌سازد تا عوامل مؤثر بر رشد آبكند را كنترل نمايند و از طرفي نيز بتوانند به پيشگويي ميزان رشد آبكندها در شرايط مشابه در ساير اكوسيستم‌ها بپردازند.