نقش رضايت از سياست‌هاي اوقات فراغت سازمان در تاثير تعارض كار-اوقات فراغت بر رضايت شغلي كاركنان اداري بيمارستان‌هاي دولتي شرق گيلان

هدف اين پژوهش بررسي نقش رضايت از سياست هاي اوقات فراغت سازمان در تاثير تعارض كار-اوقات فراغت بر رضايت شغلي كاركنان اداري بيمارستان هاي دولتي شرق گيلان است. جامعه نمونه در اين پژوهش بيمارستان هاي دولتي شرق گيلان است. روش پژوهش، پيمايشي بوده كه اطلاعات از طريق پرسشنامه جمع آوري شده وبراي تجزيه و تحليل از مدل سازي معادلات ساختاري و نرم افزار Spss20 و Amoss22 استفاده شده است. سطح معني داري 05/0 در نظر گرفته شد. جامعه آماري اين پژوهش كاركنان اداري بيمارستان هاي دولتي در شرق گيلان مي باشد كه تعداد حجم نمونه247نفر بود، براي نمونه گيري از روش نمونه گيري در دسترس بر حس جنسيت از زن و مرد استفاده شد، پرسشنامه ها بين كاركنان توزيع گرديد. شايان ذكر است كه داده هاي تحقيق با استفاده از 1پرسشنامه 18 سؤالي با مقياس ليكرت 5 طيفي از كاملا مخالفم تا كاملا موافقم جمع آوري مي شود. ضريب مسير و ضريب معناداري متغيرهاي پژوهش نشان داد كه بين تعارض كار-اوقات فراغت و رضايت شغلي كاركنان رابطه منفي و معناداري وجود دارد؛ همچنين بين رضايت از سياست هاي اوقات فراغت ورضايت شغلي كاركنان رابطه مثبت و معني داري وجود دارد. متغير تعديل گر ويژگي هاي محيطي كه شامل رضايت از سياست هاي اوقات فراغت سازمان است نيز مورد بررسي قرار گرفت و با توجه به ضريب معناداري و ضريب مسير مشخص گرديد كه رضايت از سياست هاي اوقات فراغت سازمان تاثيركاهشي برشدت رابطه بين تعارض كار-اوقات فراغت و رضايت شغلي كاركنان دارد.