جايگاه آزادي بيان در آموزه هاي قرآني

حق آزادي بيان، يكي از اقسام آزادي هاي مدني است.آزادي در لغت به معناي «رهايي از قيدوبندها» است ومنظورازبيان، نيزامري است كه نشانگرحقيقتي باشد؛ خواه درقالب گفتار، متجلي شود وخواه رفتارهاي آدمي، برآن دلالت نمايد.آزادي بيان، قسمي ازآزادي است كه استدلالها ومباني مختلفي براي شناسايي وحمايت قانوني ازآن وجود دارد. در يك تقسيم بندي مي توان مباني آزاديِ بيان را به مباني سياسي، مباني حقوقي، مباني اجتماعي وفرهنگي، مباني فلسفي ومباني فقهي وقرآني تقسيم نمود.مباني فقهي – قرآني ، آن دسته از استدلالهاي عقلي هستند كه درباره ي توجيه عقلاني وچرايي الزام ، درمورد يك حكم شرعي، بحث مي نمايند. لزوم تعقل و تدبر در آموزه هاي قرآني، گفتگوي أحسن، اصل امر به معروف و نهي از منكر، اصل مشورت، حق انتقاد و نصيحت زمامداران به عنوان مباني فقهي – قرآني تأييدكننده آزادي بيان در اسلام؛ تبيين شده اند.