مقايسة عملكرد جداسازهاي لرزه‌اي الاستومري و لغزشي

جداسازي لرزه‌اي يكي از ساده‌ترين راه‌هاي كاهش آسيب ناشي از وقوع زمين‌لرزه بر سازه‌هاست. اين روش كه در ردة كنترل غيرفعال سازه‌ها طبقه‌بندي مي‌شود، با كاهش شتاب پايه و افزايش پريود پاية ساختمان، اثرات مخرب زلزله بر روي سازه و افراد و اجسام داخل آن را به ميزان قابل توجهي كاهش مي‌دهد. با گذشت چند دهه از طراحي، ساخت و به‌كارگيري اولين جداسازهاي لرزه‌اي، انواع مختلفي از جداسازها مورد آزمايش قرار گرفته و استفاده از آن‌ها در سازه‌ها و موقعيت‌هاي مختلف امكان‌سنجي شده است. با اين وجود بررسي مقايسه‌اي جامعي بين انواع مختلف جداسازها انجام نپذيرفته است. سيستم‌هاي لغزشي ساده‌ترين و ابتدايي‌ترين انواع جداسازهاي ساخته شده مي‌باشند. با اين وجود، اين جداسازهاي لاستيكي هستند كه كاربرد گسترده‌تري در انواع ساختمان‌ها يافته‌اند. هر يك از انواع جداسازها نقاط قوت و ضعف به خصوصي دارند كه خود را در شرايط مختلف سازه‌اي و يا محيطي نشان مي‌‌دهند. از ميان جداسازهاي لرزه‌اي لاستيكي، تكيه‌گاه‌هاي لاستيكي – سربي و از ميان جداسازهاي لغزشي، جداسازهاي لاستيكي – سربي بهترين كارايي را در سازه‌هاي مختلف نشان داده و به پركاربردترين جداسازهاي لرزه‌اي بدل شده‌اند. اين مقاله ابتدا اشاره‌اي به مباني جداسازي لرزه‌اي و معرفي انواع جداسازهاي لرزه‌اي داشته، سپس مشخصات مكانيكي و معادلات حركت دو نوع از جداسازهاي لرزه‌اي (تكيه‌گاه‌هاي لاستيكي – سربي و سيستم‌هاي اصطكاكي – آونگي) را مورد بررسي قرارداده و به مقايسة نقاط قوت و ضعف آن‌ها مي‌پردازد. سپس نتايج تحقيقات گذشته را در زمينة مقايسة عملكرد اين دو نوع جداساز لرزه‌اي در پل‌ها و ساختمان‌ها مورد جمع‌بندي قرار داده و در پايان، نتايج تحقيق آورده مي‌شود.