احياي ايستگاههاي تاريخي راه آهن به منظور افزايش جذابيت منظر شهري با الگوگيري از نمونه هاي جهاني - مطالعه موردي ايستگاه راه آهن تهران

امروزه راه آهن به عنوان يك وسيله بسيار مهم در حمل و نقل مسافر شناخته شده است. در كنار احداث راه آهن، ساختمان ايستگاه هاي راه آهن به صورت فيزيكي مانند يك نوار خطي فضاي شهر را به شكل هاي مختلف تحت تاثير قرار دادند. اهميت ايستگاه راه آهن از آنجايي مشهود مي گردد كه كليه ساختمان هاي صنعتي به حومه شهر رانده شدند اما ايستگاه هاي راه آهن به عنوان مهمترين سازه هاي صنعتي با قرار گرفتن در مركز شهرها عملكرد شهر را به صورت يك مجموعه رفاهي تحت پوشش قرار مي‌دهد. بعد از انقلاب صنعتي در قرن نوزدهمايستگاه هاي راه آهن علاوه بر استفاده روزمره و اصلي خود به عنوان عاملي محرك در نوسازي شهرهاي قديمي با حفظ اصالت تاريخي شهرها مورد استفاده قرار گرفتند. در واقع، با بازسازي و استفاده مجدد از ايستگاههاي قديمي به عنوان فضايي براي استفاده روزانه و بر اساس نيازهاي مدرن ، به دليل جذابيت فرهنگي و قديمي اين سازه ها، ميزان لذت بخشي از فضا براي استفاده كنندگان افزايش پيدا كرد. به عنوان مثال مي توان به پروژه بازسازي ايستگاه راه آهن توكيو، پروژه نوسازي ايستگاه راه آهن Gare du Nord پاريس و محوطه سازي اطراف آن، پروژه High Line نيويورك و پروژه بازسازي بندر قديمي بوسان اشاره نمود. در اين پژوهش پس از مطالعه اين نمونه هاي اجرا شده در موقعيتهاي جغرافيايي مختلف، كاربري هاي اطراف ايستگاه راه آهن تهران از منظر علمي-اجتماعي مورد بحث قرار گرفته و نشان داده مي شود كه با اعمال رويكرد بكار رفته در اين نمونه هاي جهاني، ايستگاه هاي راه آهن علاوه بر كاربري ترافيكي و حمل و نقلي مي توانند به عنوان يك ميراث تاريخي قابل احيا و با برخورداري از منظر شهري در افزايش جذابيت فضاي اطراف خود تاثير فراواني داشته باشند.