رويكرد سيستمي در شهرهاي تاب‌آور، براي رويارويي با چالش تغييرات آب‌وهوايي

تاب‌آوري مفهوم نوين، درعين‌حال چندبعدي است كه عمدتاً در رويارويي با مفاهيم عدم قطعيت‌ مورداستفاده قرار مي‌گيرد. تاب‌آوري نشان‌دهنده شرايط رفاه مردمي است كه در شرايط حتي نامطلوب،‌توانايي دسترسي به خدمات و قابليت حفظ معيشت خود را دارند. در تاب‌آوري تنش‌ها و بحران‌ها، نه‌تنها محدوديت براي توسعه ايجاد نمي‌كند؛ بلكه فرصتي براي تغيير و انطباق نيز محسوب مي‌گردد. اين مقاله به شناسايي چالش‌هايي در آينده با تأكيد بر رويكرد سيستمي؛ نسبت به «تغييرات آب و هوا» و هماهنگي «شبكه هاي اجتماعي –تكنيكي» شامل سه مورد «زيرساخت‌ها»، «نهادها»، «دانش»؛ و ارتباط آن‌ها با موارد «رفاه» و «اكوسيستم»؛ در شهرها خصوصاً «جوامع فقير شهري» مي‌پردازد. جوامع فقير هنگام رويارويي با شرايط بحراني توانايي‌هاي خود براي دستيابي به «رفاه» را به كار مي‌گيرند. در «تغييرات آب و هوايي» مي‌توان گفت وجه تمايزي ميان سه تقسيم‌بندي «اثرات مستقيم»، «غيرمستقيم» و «آسيب‌پذيري از پيش موجود»، مشهود است. انجام اقدامات براي كاهش قرارگيري در معرض بحران، بهبود ظرفيت انطباقي جوامع شهري؛ مي‌تواند به‌طور همزمان منجر به كاهش خطرپذيري بلايا، كاهش فقر شهري؛ در راستاي افزايش تاب‌آوري شهري باشد چراكه توانايي شهر براي حفظ عملكرد آن شهر براي حمايت از رفاه شهروندانش ارتقاء مي‌دهد.