طراحي و بهسازي بافت فرسوده و احياي بافت تاريخي ( نمونه موردي سامان ميداني تبريز)

اجراي طرحهاي نوسازي و بهسازي بافتهاي فرسوده شهري بدليل تعدد در منشاء پيدايش و عوامل شكل گيري و تكوين آن‌ها با مسائل و پيچيدگي هاي خاص مواجه است. ارائه هرگونه راه حل و يا طرحهاي مرتبط جهت بازسازي و مناسب سازي اين قبيل محيط هاي شهري مستلزم آگاهي و شناخت عوامل به وجود آورنده بوده تا ضمن بكارگيري روشهاي علمي و منطقي جهت مقابله با اين عوامل، تمهيدات مناسب جهت تعديل و كاهش روند فرسودگي را در پيش گرفت. مسئله عمده در اين پژوهش چگونگي برخورد با بافت‌هاي فرسوده اي مي باشد كه غالبا فاقد ارزش هاي تاريخي بوده و از ديد مديريت شهري به دور مانده اند. در طرح‌هاي مربوط به نوسازي شهر تبريز نيز اين مورد مشهود است و كمتر توجهي به كيفيت هاي محيطي بطور خاص و طراحي شهري بطور عام شده است و غالبا به‌صورت صرفا برنامه ريزي به موضوع احياء بافت‌هاي فرسوده نگاه شده است. يكي از روشهاي پياده سازي بهسازي شهري، برنامه ريزي گردشگري بافتهاي فرسوده ميباشد .محدوده مورد مطالعه در پژوهش حاضر ميدان كاه تبريز(سامان ميداني) بوده و هدفاصلي،بهبود شرايط محدوده مذكور از طريق طراحي و بهسازي براي ساكنان و ارتقاء آن با برنامه ريزي و اجراي پروژه هاي محركتوسعه جهت فراهم آوردن بسترهاي لازم براي جذب ساكنان و گردشگران ميباشد. روش تحقيق، توصيفي- تحليلي است كه با تكيه بر مرور ادبيات تحقيق در زمينه هاي بازسازي و گردشگري سعي در تبيين نقش فرهنگ و اقتصاد در تعامل بين آنها برايرسيدن به شهري جذاب از طريق پروژه هاي محرك توسعه دارد. جهت تدقيق موضوع، راهبردهاي مبتني بر اصل رويكرد بازآفرينيدر بافت هاي تاريخي مبتني بر رويكرد گردشگري ارائه شده است كه با اعمال اين راهبردها و سياست ها به ارتقاء و توسعه زيرساختها و شبكه معابر از طريق تعريف و تقويت مسير پياده گردشگري و تجهيز و گسترش فضاهاي عمومي و بازآفريني عرصه هايفضاي شهري در ورودي اين خيابان (سامان ميداني) و توسعه و تأمين خدمات شهري از طريق معاصرسازي و يا ايجاد كاربري هاي جديد و همچنين الگوسازي با استفاده از مفاهيم و الگوهاي باارزش موجود در بافت تاريخي- فرهنگي تبريز كمك ميكند، كه نهايتا اجراي چنين راهبردهايي امكان حضور و مشاركت ساكنان و سرمايه گذاران براي جذب گردشگران را نيز ارتقاء خواهد داد.