شناخت هويت كالبدي و بار معنوي و ادراكي نور در فضاي معماري

معماري و نور به همان اندازه به يكديگر وابسته اند كه جسم و روح. يكي براي زنده بودن و ديگري براي حضور مادي در اين جهان به ديگري نياز دارد و آن هنگام كه نور بر جسم فضا جاري مي شود هر دو جهان مرئي »وجود« پيدا مي كنند. يكي از چالش هايي كه معماري امروز با آن سر و كار دارد طرح اين سؤال است كه حضور نور و بخصوص نور طبيعي در معماري مي تواند معنايي فراتر از روشنايي داشته باشد و آيا دستيابي به الگوي صحيحي از بكارگي ً ري نور امكان پذير است؟ و يا اساسا لزومي در آن است؟ مسأله مهم در اين ميان آن است كه با باال رفتن تكنيكهاي ساخت و ساز دستيابي به سهولت در اجرا، در بيشتر موارد توجه به ظرافت هايي كه در گذشته و در سبك هاي متنوع معماري كشورمان به نور بوده متأسفانه امروزه ديگر به چشم نمي خورد و به نظر مي رسد نيروي كارآمد نور در ادراك فضا و باال بردن كيفيت معماري وبدنبال آن كيفيت زندگي بدون استفاده شده است. دو نكته كليدي كه در طراحي معماري بايد همواره مورد توجه قرار گيرد: 1 -كالبد فيزيكي 2 -كالبد رواني مجموعه. معمار براي رسيدن به كالبد في ً زيكي مطلوب معموال طي يك طبقه بندي مشخص عملكردهاي فيزيكي را در طراحي جاي مي دهد اما دستيابي به كالبد رواني هر مجموعه اي نيازمند دقت و صرف وقت و حوصله و در عين حال اشراف به مجموعه عواملي است كه شكل گيري معماري نقش دارند كه متأسفانه در بسياري از موارد ناديده گرفته مي شوند