بررسي مؤلفه هاي تأثيرگذار ارتقاء حس امنيت در مجتمع هاي مسكوني (مطالعه موردي: شهر اردبيل)

خانه مبدأ و مقصد زندگي روزمره انسان است. خانه براي انسان از چنان اهميتي برخوردار است كه مي توان آن را مركز دنياي فرد ناميد. بنابراين خانه بايد بتواند توقع«مركز دنياي فرد بودن» را برآورده سازد. فقدان كيفيت نامناسب مسكن با افزايش ميزان بزه كاري، ناامني و از هم گسيختگي هاي اجتماعي ارتباط مستقيم و تنگانگي دارد و به عنوان يك عامل بازدارنده در رشد و اعتدال اجتماعي، فرهنگي و رواني به شمار مي رود. امروزه، مسكن و برقراري امنيت از مهم ترين عوامل، در ايجاد يك زندگي رضايت بخش و افزايش كيفيت زندگي شهري به شمار مي رود. امنيت از نيازهاي اساسي انسان است كه نحوه پاسخگويي به آن تأثير مستقيم در ارضاي نيازهاي ديگر او دارد. انسان هميشه در طول تاريخ سعي در پاسخگويي به اين نياز داشته است، ساختن ابزار آلات دفاعي، ايجاد تأسيسات تدافعي و نظامي در سكونتگاه ها و شهرها و برخي از اقدامات او براي حفظ امنيت فردي و اجتماعي اش بوده است. امنيت در مجموعه هاي مسكوني تنها از طريق موانع سخت فيزيكي ميسر نبوده، چه بسا همين موانع فيزيكي به لحاظ روحي-رواني حس ناامني را در مردم تقويت مي كند. هدف از اين مقاله شناخت و بررسي مؤلفه هاي تأثيرگذار بر ارتقاء حس امنيت در ساكنين مجتمع هاي مسكوني شهر اردبيل مي باشد. بر اين مبنا، راهكارها و پيشنهادهايي كاربردي براي ارتقاء احساس امنيت در مجتمع هاي مسكوني شهر اردبيل ارائه شده است. روش تحقيق توصيفي- تحليلي مي باشد و از منابع كتابخانه اي و اسنادي براي انجام تحقيق استفاده شده است.