بررسي جايگاه فضاي سبز شهري در بازتعريف الگوهاي ادراك محيط (نمونه ي موردي: تبريز)

امروزه نقش و اهميت فضاهاي باز و سبز در محيط‌زيست و كيفيت زندگي به طور چشم‌گيري رو به افزايش است به همين دليل در بيشتر كشورها فضاي باز و سبز جزء لاينفك تصميمات برنامه‌ريزي كاربري زمين به شمار مي‌آيد. رشد شهري از جمله پديده هاي مهم عصر جديد زندگي اجتماعي تلقي ميگردد كه از زواياي گوناگون به ابعاد اجتماعي، زيبايي شناختي و روان شناختي توسعه ي شهرها معطوف است. بخش مهمي از توسعه ي شهري به فضاي سبز آن اختصاص دارد. در واقع اكولوژي شهري، زيربناي بخش طبيعي شهر و همچنين بخش اصلي توليد طبيعي درساختار شهر است؛ كه قرار گرفتن در چارچوب فضاي مدرن، افزايش جمعيت و رشد شهرنشيني، شهرها را به كانون تجمع هاي زيستي و فعاليت هاي متنوع تبديل كرده است. لذا ضرورت بازآفريني فضاهاي سبز شهري براي پاسخگويي به نيازهاي روز افزون شهرنشيني برمبناي توسعه ي پايدار شهري مهم تلقي مي شود. نتايج پژوهش نشان مي دهد، با توجه به اينكه تبريز هم جزء كلان‌شهرها مي‌باشد و زندگي در شهرها باعث مكانيكي شدن زندگي انسانها شده است. اوقات فراغت را براي انسانها كم كرده است و با اين فرصت كم فراغت از كار، نمي‌توان رفتن به سفرهاي طولاني و چند روزه را در برنامه زندگي قرار داد. بنابراين مجبور به استفاده بهينه از فرصت كم فراغت از كار و زندگي روزمره مي‌شود و بهترين مكان براي انجام اين كار فضاهاي سبز شهري است زيرا با قرار‌گيري در اينگونه فضاها، انگيزه‌ي زندگي كردن افزايش و متعاقب آن كارايي و راندمان عملكردي افراد نيز افزايش مي‌يابد. اين پژوهش حاضر سرانه ي اختصاص يافته به كاربري فضاهاي سبز شهري در تبريز با استانداردهاي ارائه شده از سوي وزارت راه و شهرسازي مطابقت ندارد. پژوهش حاضر نوعي پژوهش كاربردي به شيوه‌ي توصيفي- تحليلي است.