روش شناسي منش پادشاهان اسطوره اي شاهنامه

شاهنامه، نامه ي شاهان است .در اين كتاب بزرگ از منش، كردار و رفتار پنجاه ودو پادشاه ايرانيِ پيش از اسلام سخن به ميان آمده است.پاره اي از اين شهرياران معروفيت ومشهوريت فراواني به واسطه كاركردهاي بر جسته ي شان در شاهنامه دارند وپاره اي معمولي هستند و كنش خاصي از آنها سر نمي زند.شاهنامه گذشته از آنكه در ژانر حماسي جاي مي گيرد ؛ سراسر اندرز وحكمت و تعليم و تربيت است. كردار و منش پادشاهان در شاهنامه الگويي از مدل هاي حكومتي ايشان را نشان مي دهد. در اين ميان منش وخوي پسنديده پادشاهان موجب مشروعيت ومقبوليّت مردمي است وبرعكس كنش وكردار نا پسندِ پادشاهاني چون ضحّاك كودك كش، كيكاووس بي خرد، موجب انزجار عامه است.عامل قدرت در همه ي پادشاهان به نوعي كردار هاي مثبت آن ها را نيز تحت شعاع قرار داده است. از اين ديدگاه مي توان به شاهنامه به عنوان يك فرهنگنامه ي سياسي نگريست ؛ چرا كه تنوع مدل هاي حكومتي و مديريت كشوري در آن زياد است و نتايج منش و كنشِ پادشاهان دادگستر و بيداد پيشه نيز ،در آن مندرج.اين مقاله كوشش كرده است با بررسي و مقايسه ي كردار ومنش پادشاهان، ميزان رضايتمندي مردمي از اين پادشاهان تاثير تعليمي آن ها را نشان دهد.وعامل مهار ناشدني قدرت را در كردار پادشاهان شاهنامه بررسي نمايد.