فراخواني اسطوره و حماسه‌ها در رمان فارسي (مطالعۀ موردي: رمان سين مثل سودابه نوشتۀ كاوه ميرعباسي)

از جمله ويژگي‌هاي اسطوره‌ها و حماسه‌ها بي‌زماني و قابليت تفسير و تأويل است. اين ويژگي باعث شده است كه آن‌ها همواره ناميرا بمانند و به حيات خود ادامه دهند. رمان‌هاي امروز بستري مناسب براي ادامۀ حيات اين گنجينه‌هاي گران‌بها هستند و ازطرفي، امروزه تعدادي از رمان‌ها با بهره‌گيري از اين منابع ارزشمند و فراخواني شخصيت‌هاي حماسي و اسطوره‌اي به بيان دغدغه‌ها و مشكلات انسان امروز مي‌پردازند. شاهنامۀ سترگ فردوسي نيز جامع بسياري از اين حماسه‌ها و اسطوره‌هاست كه جامعيت آن باعث مي‌شود براي شاعران و نويسندگان فارسي در جايگاه مرجعي معتبر باشد. هدف از پژوهش حاضر، توصيف و معرفي يكي از اين رمان‌ها؛ يعني رمان سين مثل سودابه (1393) نوشتۀ كاوه ميرعباسي است تا با بررسي تطبيقي برخي مؤلفه‌هاي روايي در آن با شاهنامه فردوسي، ميزان بهره‌گيري نويسنده از اين منابع ارزشمند را نشان دهيم. روش كار در اين پژوهش توصيفي است. نتايج پژوهش نشان مي‌دهد نويسندۀ داستان قصد دارد به شرح و بيان مشكلات و دغدغه‌هاي انسان امروز بپردازد؛ انسان‌هايي كه اسباط و انسال آن شخصيت‌هاي شاهنامه هستند و همچون آن‌ها با حوادث و رخدادهاي زمان خود چالش دارند و اين باعث مي‌شود كه شصيت‌هاي شاهنامه‌اي و كنش‌هايشان باز هم و اين بار در دنياي امروز تكرار شوند. نويسنده با فراخواني اسامي شخصيت‌هاي شاهنامه‌اي، نوعي ارتباط و تشابه بين كنش آن‌ها و كنش شخصيت‌هاي داستان برقرار مي‌كند. اين فراخواني گاه بدون هيچ مغايرتي و گاه با اندكي دگرگوني در داستان صورت گرفته است.